Mikałaj Karpiankoŭ
«Naohuł, usio heta padobna da zmovy ašukancaŭ — nie nacyjanalnych hierojaŭ i revalucyjanieraŭ, jakija chočuć štości źmianić, čaho b heta ni kaštavała, pabudavać ščaślivuju dziaržavu i aščaślivić usich hramadzian Respubliki Biełaruś. Nie, jany nie padobnyja ni da revalucyjanieraŭ, ni da hierojaŭ, jakija hatovyja achviaravać saboj. Heta drobnyja ašukancy, kraduny, kožny choča ŭnieści niejkuju svaju prapanovu, svaju temu, tolki kab hetaja tema atrymała finansavańnie. Heta jak złodziei, jakija chočuć abkraści adzin adnaho. I voś jany siadziać i abmiarkoŭvajuć, jak jany zabłakujuć Minsk, zabłakujuć ŭnutranyja vojski, a lepš ceły Minsk.
Tamu ŭsio heta ašukanskija temy z adnoj tolki metaj — pierachapić finansavyja patoki, vyvieści ich na siabie pad niejkija nievierahodnyja temy i podkupy ludziej, jakija buduć im dapamahać. Hrošy hetyja padzialić, jany rastvoracca, syduć u nikudy, i im nie treba budzie davać spravazdaču, tamu što takija ž hłabalnyja ceny», — skazaŭ Karpiankoŭ.
Taksama jon źviarnuŭsia da pratestoŭcaŭ.
«Tym, chto radykalizavaŭsia, ja adno skažu: kali vy što-niebudź pasprabujecie zrabić ci raspačać nie tolki svaimi dziejańniami, dumkami i płanami, my vas usich abiasškodzim. Vy atrymajecie surovaje pakarańnie pa zakonie. Nie vyklučana, što kali dzieści budzie piarojdzienaja niejkaja miaža, to i pałonnych u hetaj situacyi nie budzie», — zajaviŭ jon.
