Paśla dvuchhadovaha pierapynku Hanna Chitryk i hurt «Sunduk» vydali albom «Som». Jon źmiaščaje pieśni na ruskaj i biełaruskaj movach i prezientuje novuju – darosłuju i surjoznuju – Hannu Chitryk.
– Čamu ŭźnik taki vobraz?
– Maja muzyka – adlustravańnie majho žyćcia, i nie bolš. Ja staleju – maja muzyka taksama. Heta surjozny albom, darosły, i jon nie moh być inšym. Paŭtara hoda tamu majmu synu pastavili dyjahnaz «aŭtyzm». Heta afarbavała majo žyćcio ŭ kolery, jakich nie było raniej. Miełodyi nie pierastali pieraśledavać mianie, i ja ŭdziačnaja za heta, ale, najpierš, u svajoj muzycy ja mušu być ščyraj.
«Majo žyćcio ciapier možna pračytać u pieśni «Som».
Nie ŭsie heta prymajuć, navat nie ŭsie blizkija mnie ludzi. Bolšaść maich słuchačoŭ lubić mianie-kłoŭna.
– A što zdaryłasia z kłoŭnam?
– Ź im ničoha nie zdaryłasia! Kali b jon źnik, ja b, napeŭna, nie vytryvała taho, što adbyvajecca. Ja pa-raniejšamu lublu viesialić ludziej, ale liču za lepšaje rabić heta pamiž pieśniami.
– Ci zrazumieli novuju Hannu Chitryk muzyki hurta?
– Jany vielmi adčuvajuć mianie, inakš my nie byli b hurtom. My nie lepšyja siabry, ale samaje važnaje, što adbyłosia za piać hadoŭ, – my zastalisia razam. Vielmi dobra mieć pobač blizkich ludziej, ź jakimi kamfortna, niahledziačy na toje, što kožny z nas maje svaju prychilnaść. Hitaryst lubić džaz. Ja lublu Bjork. Vijałančelistka – Ziemfiru. Basist słuchaje «Thirty Seconds to Mars». I voś jany pačynajuć niešta svajo hrać, i tut ja kryču: «Nie! Nie! Zrazumiejcie, tut pavinien padźmuć viecier!!!». Usie zmaŭkajuć, i ŭ poŭnaj cišyni ja baču, jak jany łupajuć vačyma: «Viecier, tak?.. Łyp-łyp…». Ale ŭ vyniku atrymlivajecca niejki niejmavierny kaktejl. U hetym albomie vielmi šmat vielmi roznaj muzyki.
– Na kancertach Vy skarystoŭvajecie šmat akciorskich pryjomaŭ, zvyčajna heta ceły śpiektakl. To adbitak prafiesijnaj dziejnaści ci naŭmysny krok?
– Ja vychodžu na scenu nie dla taho, kab pakrasavacca. Mnie padabajecca, kali hledaču cikava na mianie hladzieć. Vielmi chaču dastukacca da kožnaha, zaśpiavać toje, što dapamoža raźniavolicca, ci zadumacca, ci raźviesialicca. I čakaju ŭzamien tuju enierhiju, jakaja zaŭsiody nadaje mocy i natchniaje.
– «Som» uklučaje vosiem piesień na ruskaj movie i vosiem – na biełaruskaj. Čamu tak?
– Kali dva z pałovaj hady tamu my pačali pracu nad hetym albomam, nam usio pra jaho było zrazumieła: jon budzie biełaruskamoŭny, my viedajem, što chočam skazać, z čaho pačać i čym skončyć – usio pa płanu. My navat zapisali bolšaść piesień. Ale praź niekatory čas, kali spačatku było ciažkavata ź finansami, a potym na mianie abrynułasia prablema z synam, stała vidavočna, što my ŭžo ničoha nie razumiejem. My ŭžo nie chočam rabić albom takim i chočam skazać niešta inšaje.
Źjavilisia novyja pieśni, ciapier užo na ruskaj movie, i my hrali ich i bajalisia pryznacca sabie, što mienavita jany – toje, što treba. U vyniku vyrašyli nikoha nie padmanvać, najpierš – siabie, i abjadnali ŭ albomie tyja pieśni, jakija pavinny tam być, i nie zvažać na movu.
– Jak udałosia spałučyć dźvie movy na adnoj płytcy?
– A nijak, nie spałučajucca jany ŭ nas! (śmiajecca) Jany cudoŭnyja – i biełaruskamoŭnaja, i ruskamoŭnaja prahramy – ale isnujuć paasobku. My prosta padzialili albom na dźvie častki, kožnaja žyvie svaim žyćciom.
– Ci zastalisia zadavolenyja albomam?
– Jon mnie padabajecca. Jon cikavy. I ščyry.
***
Prezientacyja novaha alboma «Som» Hanny Chitryk i hurta «Sunduk» adbudziecca 16 krasavika ŭ Centralnym Domie aficeraŭ u Minsku. Pačatak a 19.00. Košt kvitkoŭ ad 175 da 325 tysiač rubloŭ.
Płytka vydadzienaja nakładam 1000 asobnikaŭ.
