Глыбокае. Фота Віктара Малышчыца.
Машына, спыненая на выездзе з Докшыц, нясе мяне на поўнач. За акном мільгаюць бярозавыя прысады.
Дастаю тэлефон, набіраю нумар знаёмага настаўніка.
— Праз паўгадзіны буду ў цэнтры Дзісненскага павета.
— Ага. Добра.
— Дзе тады сустрэнемся?
— На месцы, дзе была аўстэрыя.
Прыязджаю на рынак у кармеліцкай частцы Глыбокага. На месцы аўстэрыі яго няма. Ператэлефаноўваю. «Выходжу з дому, праз пятнаццаць хвілін буду».
Значыць, ёсць трохі часу. Іду да кармеліцкага касцёла. Спыняюся. Углядаюся ў пластыку і дэкор фасада. Іду далей. Мур кляштара — чырвоная цэгла і камяні. Брукаванка з тыльнага боку. Контрфорсы кляшторнай агароджы. Брандмур местачковага дома. Помнікі барока і канструктывізму…
Гэта Глыбокае! Я не перастаю захапляцца гэтым незвычайным горадам.
Спыняюся на хвіліну каля скульптураў Ісуса і Самаранкі. Углядаюся ў выявы і выразу твараў. Спрабую ўзгадаць той урывак з Евангелля, дзе апісаная тая сустрэча.
Юры, настаўнік, выходзіць з маршруткі.
— Куды ідзем?
— Ну, я б хацеў паздымаць старыя будынкі… Ад старой гімназіі пачаць, тады каля пераезда і на вуліцы Стафана Баторыя.
— Добра. Можам пайсці праз Копцеўку.
— Не. Лепш праз Капітаніху.
Мы ідзём у вуліцы і завулкі, дзе не ступала нага турыста. Дзе захавалася міжваенная драўляная забудова — з характэрнымі дахамі, крытымі жалезнай бляхай, мансардавымі вокнамі. У 1920-я гады тут жылі багацейшыя глыбачане.
Лаўлю сябе на думцы, што я дагэтуль не ўсведамляў, наколькі цікавай і каштоўнай ёсць такая забудова. Гэта помнік свайго часу, цяпер так не будуюць.
Стаю за кальцом. Чакаю, пакуль спыніцца якая машына да Докшыц. Раптам сонца паказваецца з-за хмараў. Яно над самым гарызонтам, і я прагна ўглядаюся ў яго апошнія промні.
Раптам прыходзіць думка: сёння апошні вечар, калі мне дваццаць пяць. Заўтра ўжо будзе дваццаць шэсць…
Машыны пралятаюць міма. Я стаю на ўзбочыне, і не ведаю, колькі яшчэ буду стаяць. Я гляджу на сонца. Усміхаюся. Мне заўтра дваццаць шэсць.
Гляджу на сонца. Усміхаюся. Мне радасна. Люблю жыццё.
