Andrej Piatroŭski z vučniami. Fota haziety «Śvietły šlach»
«Taki voś padarunak mnie da Dnia Kanstytucyi — zvalnieńnie, jakraz z 15 sakavika, — sumna žartuje Andrej Francavič. —
Napiaredadni ŭ 11-m kłasie byŭ urok hramadaznaŭstva. Tema — «Sistema mižnarodnych adnosin». Mnie dzieci zadavali pytańni, jak suadnosicca niejtralny status dziaržavy z udziełam u ADKB. Ja kažu, što jość roznyja viersii. Pytalisia i pra simvały, u tym liku bieł-čyrvona-bieły ściah.
Mnohija ž nie viedajuć navat, što ŭ nas kaliści byli inšyja simvały. Dzieci pytajucca, dyk mnie što, nie adkazvać? U mianie i pra kryminalnuju adkaznaść, i pra administracyjnuju pytajucca. Ja nie prydumvaju ničoha, daju tolki pravieranuju infarmacyju».
Toj urok Andreja Piatroŭskaha zapisaŭ na mabilny telefon adzin z vučniaŭ, syn miascovaj čynoŭnicy z žyllovaha adździeła rajvykankama. Potym vučań vykłaŭ zapis u «siamiejnym čacie», z taho momantu ŭ nastaŭnika i pačalisia prablemy.
«Možna było b zamiać historyju, ale baćki vielmi aktyŭničali. Adnyja zvanili zastupalisia za mianie, inšyja — naadvarot, zaklikali zvolnić», — kaža Piatroŭski.
Nastaŭnik kaža, što taja čynoŭnica daŭno na jaho mieła zub. «Nu jak zub? Nie chacieli vučycca, a chacieli adznaku mieć», — havoryć śpiecyjalist. Niekatoryja dzieci ciapier źbirajucca pisać pietycyju, kab nastaŭnika adnavili.
Andrej Piatroŭski raskazvaje, što pretenzii da jaho mahli być i raniej, bo jon byŭ adzinym nastaŭnikam u škole, jaki nie ŭvachodziŭ u aficyjny prafsajuz, nie vypisvaŭ dziaržaŭnyja haziety. «Ja zrabiŭ kabiniet historyi, dzie byli i Aleh Trusaŭ, i Zianon Paźniak, i ściah», — raskazvaje piedahoh.
«U adukacyi ŭ mianie varyjantaŭ užo niama, chacia historykaŭ nie chapaje. Minimum u dźviuch viaskovych škołach niama historykaŭ, ale mianie tudy ŭžo nie voźmuć». Pracaŭładkavacca Piatroŭski choča zusim u inšaj śfiery, jakaja nie źviazanaja z adukacyjaj.
Andreju Piatroŭskamu 46 hadoŭ. Skončyŭ BDU i Akademiju kiravańnia. Rodam ź vioski Viarebuški, što kala Kreva.
