Fiorn u vykanańni Makdormand straciła muža, a paśla i pracu, bo zavod pa vytvorčaści hipsakartonu, na jakim trymaŭsia horad Empajr, zakryŭsia. Tady jana pazbaviłasia bolšaj častki majomaści, uziała furhončyk i stała kačeŭnikam. Ułasna ŭvieś film Fiorn jeździć sa štata ŭ štat, pracuje na siezonnych pracach, spyniajecca ŭ łahierach dla takich ža, jak ciapier i jana, atrymlivaje alternatyvy i robić vybary.
Pa sutnaści, «Ziamla kačeŭnikaŭ» — heta sučasny viestern z tymi ž asvojvańniem ziamiel, prostym pobytam dy karčmoj na adzinaj haradskoj vulicy, praŭda, zbudavańni hetyja zakinutyja, a na vulicach nichto nie žyvie.
Režysiorka Chłoja Čžaa ŭvieś čas ukručvaje znaki minułaha, ažno da dynazaŭraŭ, adsyłaje da niečaha maštabnaha kštałtu kosmasu i raściakajecca pijetetam pierad pryrodaj. Aby zrabić sucelny pazł z antypodaŭ zvyčnamu nam pryziemlenamu žyćciu, jakoje tut amal nie bačna — tolki zredčas źjaŭlajecca ŭ vyhladzie «narmalnych» čałaviečych damoŭ, što pavinny spakusić Fiorn.
Žančyna daśleduje nie dziki Zachad, a novy dziŭny śviet, dzie asvojenyja niekali terytoryi stajać zakinutyja, karparacyja Amazon prychodzić na zamienu zavodam, a ludzi pracujuć ledź nie da apošniaha ŭzdychu. Fiorn ža — ci to źbiahajučy ad uspaminaŭ pra pamierłaha muža, ci to tamu što hetaha nasamreč patrabuje jaje natura, ci to tamu što aŭtaram treba pryhavaryć syty kapitalizm — biarecca za Złučanyja Štaty jak za biezdań alternatyŭnych mahčymaściaŭ. Jana pierasoŭvajecca ad uražańnia da ŭražańnia, ad pryhožaha ŭschodu da staražytnaha lesu, ad karčomki z kaŭbojskimi pieśniami da zabiahałaŭki z burhierami i bulbaj fry.
Na heta jana abmieńvaje kamfortnaje žyćcio ŭ horadzie adnoj z samych technałahična raźvitych dziaržaŭ. Režysiorka pastajanna namahajecca pakazać niejkija «niahledziačy na»: łožak u furhončyku nie dazvalaje vyprastacca albo achoŭnik stukaje skazać, što načnoj parkoŭki niama, kali Fiorn jeść chrustkuju kurynuju nožku.
Uvieś hety dyskamfort byccam uraŭnavažvajecca rehularnymi liryčnymi adstupleńniami, dzie pad uzrušalnuju muzyku Fiorn łović kajf ad čarhovaha krajavidu, zrešty, jany tut sapraŭdy pryhožyja i ty na ich adklučaješsia, jak na rekłamnaj paŭzie.
Hierojami — šerah kačeŭnikaŭ realnyja, tamu heta častkova dakumientalny film — spaviadajucca kaštoŭnaści, pra jakija sučasnaje hramadstva byccam zabyłasia. Adna z žančyn raskazvaje pra łastavak, jakija latali vakoł jaje i ŭ adlustravańni ŭ vadzie zdavałasia, što jana lataje razam ź imi, dyk voś, paśla takoha momantu, maŭlaŭ, možna i pamirać. To-bok nie paśla naradžeńnia dziciaci ci prafiesijnaha dasiahnieńnia, a łastavak.
Tym časam zhadki pra isnavańnie ŭ hramadstvie — jany hučać u maniery, padobnaj da intervju ŭ dakumientalnym kino, — skroź źviazanyja z bolem.
I vandroŭnaje žyćcio ŭ vyniku akazvajecca milejšym, čym mažlivaść schadzić va ŭtulnuju prybiralniu, pytańnie tolki, jano samo pa sabie milejšaje ci hieroi siudy ad niečaha źbiahajuć.
Miž tym śviet «Ziamli kačeŭnikaŭ» nastolki ž materyjalna nasyčany, jak i naša hramadstva dastatku, praŭda, amal usio jaho načyńnie lohka pierasoŭvajecca ad adnaho čałavieka da druhoha na darmovych razdačach ci rasprodažach.
U toj ža čas rečy tut mohuć atrymać našmat bolšaje značeńnie: ścipłaja majomaść Fiorn, talerki ad dziaduli ci kurtka muža, vyhladaje byccam skarb Rabinzona Kruza. U kožnaha pradmieta svajo miesca, i kali talerka raźbivajecca, jana abaviazkova sklejvajecca.
A ŭ zvyčajnym žyćci, možna padumać, jaje b vykinuli i naŭzamien nabyli dziesiać novych. Hałoŭnyja aksesuary tut — kamiani, to-bok niešta abaviazkova niaštučnaje, što źbirajecca, šanujecca i źviazvaje ludziej z «pieršarodnym».
Viadoma, asvojvańnie alternatyŭnaha vandroŭnaha žyćcia stanovicca dla hałoŭnaj hieraini i ekzistencyjnym šlacham, na jakim jana moža zahaić rany i znajści sabie prymianieńnie. Kali spačatku jana to tut, to tam chapaje novyja emocyi, z časam muzyka ŭ zabiahałaŭkach stanovicca ŭsio bolš cichaj i nieabaviazkovaj, i ŭsie hetyja zabavy zamianiaje stan harmonii, u jakim možna kančatkova raźvitacca ź minułym.
Pradkazalna, kali Fiorn ulivajecca ŭ novaje žyćcio, jana atrymlivaje prapanovu žyć nie tužyć u domie razam ź simpatyčnym joj mužčynam. Tut uspaminajecca film Ketryn Bihiełoŭ «Uładar bury», dzie sapior-padryŭnik ryzykoŭna raźjazdžaje pa haračych kropkach i ŭvieś čas znachodzicca ŭ stanie vajny. Urešcie jon viartajecca dadomu da narmalnaha žyćcia. U adnoj sa scen mužčyna zavisaje pierad poŭnymi stełažami suchich śniadankaŭ u kramie. I ŭ vyniku viartajecca na vajnu.
Dakumientalna-ihravy viestern «Ziamla kačeŭnikaŭ» — heta sucelnaja oda ŭsiamu, što supraćpastaŭlajecca horadu. Jon tak paetyzuje i hieraizuje kačeŭnaje žyćcio, što tolki brutalnaja Makdormand i sceny, dzie jana sikaje la słupa, nie dazvalajuć lirycy piaščotna raźlicca pa ekranie.
Na ščaście, havorka tut moža iści nie tolki pra kamfort i dyskamfort: film amal bieź siužeta, zatoje replikami, drobnymi epizodami i mimikaj Makdormand raskładvajecca na niekalki tematyčnych płastoŭ. A hałoŭny fokus u tym, što chutčej, čym raskazać historyju, karcina pieradaje ŭsie supravadžalnyja stany, a dla hledača heta toj jašče atrakcyjon.
Praź niekalki dzion Amierykanskaja kinaakademija nazavie naminantaŭ na «Oskar», siarod jakich, imavierna, akažacca i «Ziamla kačeŭnikaŭ». Łaŭreaty premii buduć nazvanyja ŭ noč z 25 na 26 krasavika.
