Alaksandr Łukašenka raskazaŭ, jak prymałasia rašeńnie ab viartańni ŭ Biełaruś mitrapalita Minska-Mahiloŭskaha archibiskupa Tadevuša Kandrusieviča.
Jon raskazaŭ, što Kłaŭdzia Hudžeroci pieradaŭ jamu ad pantyfika piśmo. «Vy viedajecie maje adnosiny z Papam Francyskam. Ja jaho vielmi pavažaju. Heta taki naš čałaviek. Jon nie hulajecca ŭ palityku, choć jon ža kiraŭnik dziaržavy. Ja jaho piśmo pračytaŭ adrazu pry Hudžeroci. Drobnym šryftam na dvuch listach. Vielmi šmat dobrych słoŭ u adras dziaržavy, u adras ludziej. Dobry čałaviek. I adno z pytańniaŭ — viarnuć na Kalady Kandrusieviča», — skazaŭ Alaksandr Łukašenka.
«Ja ž razumieju, heta taksama palityka. Kožny choča zachavać abličča, jašče niečaha. U mianie na toj čas, choć ja mierkavaŭ, što heta pytańnie budzie ad Hudžeroci (my taksama daŭno znajomyja, jon u nas pracavaŭ, tałkovy taksama čałaviek, vielmi lubić biełaruski narod i zaŭsiody ščyra i sumlenna vykazvaŭsia ŭ padtrymku našaha naroda. Tamu jaho i vybrali, choć jon u Vialikabrytanii ŭžo słužyć nuncyjem), nie było rašeńnia, kali jon mnie skazaŭ pra Kandrusieviča. Ja ščyra jamu pryznaŭsia pry ministru», — zajaviŭ palityk.
Alaksandr Łukašenka raskazaŭ, što, uličvajučy pračytany list i prośbu Papy Rymskaha, paabiacaŭ, što da viečara dnia sustrečy budzie dadzieny adkaz. «Vy kali vylatajecie nazad? — Zaŭtra ranicaj. — Da viečara my dadzim vam adkaz. Inakš kažučy, u mianie nie było hatovaha rašeńnia. Heta nie hulnia ŭ palityku», — padkreśliŭ Łukašenka
Łukašenka adznačyŭ, što tady daručyŭ uradu, MZS i inšym vypracavać svaju pazicyju pa hetym pytańni i dałažyć jamu. «Pazicyja była takaja, što treba, kab jon viarnuŭsia na hetyja katalickija śviaty ŭ Biełaruś, — skazaŭ Alaksandr Łukašenka. — Ja ŭžo padumaŭ pra ludziej. Viedajecie, katoliki ludzi asablivyja, ale jany ž nikoli nam nijakich prablem nie stvarali. Ja raskazvaŭ, što ŭ žyćci naohuł ź imi sutykaŭsia, napeŭna, ź dziacinstva, choć i na ŭschodzie naradziŭsia. I padumaŭ, što, napeŭna, heta budzie niejki nievialiki plus dla hetych katolikaŭ, i jany narmalna heta aceniać. Nu a jon, nu ŭ čym jon ciapier dla nas niebiaśpiečny? Nijakaj niebiaśpieki nie ŭjaŭlaje. Heta była maja pazicyja. I kali mnie paśla abmierkavańnia va ŭradzie dałažyli pazicyju, jany supali. I było pryniata rašeńnie ab tym, što niachaj pryjazdžaje».
«I nie viercie tamu, što tut, viedajecie, Łukašenka niekaha pierajhraŭ, Papa Rymski ciapier zdajecca ci nie za Biełaruś budzie. Ja hetymi katehoryjami nie razvažaŭ, razumiejučy i toje, što Papa Rymski i tak sumlenny, prystojny čałaviek. Ale palityčnych hulniaŭ nie było. Ja klanusia», — reziumavaŭ palityk.
