Zdavałasia, paśla 9-12 žniŭnia ŭzrovień žorstkaści siłavikoŭ padčas začystki niadzielnych maršaŭ źniziŭsia. Adnak historyi ździeku nad zatrymanymi jość dahetul.
Zatrymańni na maršy 8 listapada. Ilustracyjnaje fota
Pra toje, što ź im adbyłosia, «Našaj Nivie» raspavioŭ minčuk Dzianis (poŭnaje imia nie nazyvajem pa prośbie hieroja). Jaho schapili 8 listapada ŭ abied, kali jon ad Steły išoŭ na Kalvaryŭskuju na tancy. U zaplečniku nios z saboj źmienku: škarpetki, krasoŭki, majku, šorty.
«Ja paraŭniaŭsia ź mikrabusam, zabitym nieviadomymi ludźmi ŭ zialonym. Pačuŭšy «Pracujem!», ja pabieh, pakolki ahułam chapać na vulicy bolš nie było kaho. Zabieh za budynak BDU, paśliznuŭsia na travie i ŭpaŭ.
Ja byŭ bieź bieł-čyrvona-biełaj simvoliki, naadvarot — na majoj kiepcy zzadu byŭ čyrvona-zialony ściažok.
Mianie pryviali ŭ mašynu, pastavili na kaleni hałavoj uniz u prachodzie miž siadzieńniami, tuha zaciahnuli ruki ŭ płastykavuju ściažku. Dalej była sproba zajści ŭ mabilny telefon. Jany pierabirali maje palcy i pastajanna nanosili ŭdary pa hałavie, prylatała z roznych bakoŭ. Dubinkaj bili pa rukach. Zachoplivali palcami nozdry majho nosa i adciahvali hałavu nazad. Jašče elektrašokieram mnie stali «smalić» vušy, časam dastavałasia skroniam — ci to pramachvalisia, ci to śpiecyjalna. Tak jany ździekvalisia ŭ mašynie, pakul jedzili i papaŭniali bus novymi zatrymanymi.
Na łbie mnie zrabili paznaku — litaru «A», typu «aktyŭny», za toje, što nie chacieŭ razbłakavać telefon.
Dalej pryvieźli ŭ niejkaje miesca: pakolki hałava pastajanna była apuščana, ničoha razhledzieć było niemahčyma. Zaviali ŭ kabiniet i pakłali na padłohu. Pačali bić dubinkami pa nahach i jahadzicach. Kab nie było čutno krykaŭ, na hałavu nakinu broniekamizelku. Bili pa čarzie čałavieki try-čatyry. Abzyvali ciarpiłaj.
U vyniku jany stali vyrašać: vyvieści mianie na vulicu i zalić vočy piarcovym hazam ci zhvałcić dubinkaj.
Pačali šukać preziervatyŭ, naciahnuli jaho na dubinku. Pastupiła prapanova zasunuć mnie jaje ŭ rot, i kali jany prystupili da hetaha, ja zdaŭsia, skazaŭ im parol. Zrazumieŭ, što hetyja ludzi nie spyniacca ni pierad čym, a zdaroŭje mnie potym budzie adnaŭlać tolki daražej.
Jany zazirnuli ŭ moj telehram. Im nie spadabałasia, što ja padpisany na hrupu «Karniki». Adzin mianie ŭdaryŭ nahoj u žyvot sa słovami, što ja chaču zrabić jaho žonku šluchaj. Ja byŭ uražany hetym patokam tryźnieńnia! Ale bolš ničoha cikavaha, vidać, nie znajšli. Praź niejki čas ja pačuŭ: maŭlaŭ, ty z-za hetaha stolki ciarpieŭ?»
Dzianis adsiedzieŭ u Žodzinie siem sutak. Adrazu paśla vychadu źniaŭ paboi ŭ pryvatnym miedcentry, a na nastupny dzień pajechaŭ da sudmiedekśpiertaŭ na Daŭhinaŭski trakt. Napisaŭ zajavu ŭ Śledčy kamitet.
«Nieŭrołah mnie raiła da psichołaha źviarnucca, ale ja byccam pakul abychodžusia biez hetaha. Mnie b ciapier fizična adnavicca. Zastałosia aniamieńnie levaj kiści vylečyć, mnie ściažkaj mocna pieracisnuli ruku i paškodzili adrazu try niervy: pramianiovy, łokcievy i siaredzinny.
A taksama hiematomy na nahach usio nijak nie sychodziać. U izalatary chłopcy ŭ dušy kazali, što ja vyhladaŭ nižej za pojas zzadu, jak japonski jakudza, całkam «tatuiravany».
Unutry ŭsio hryzie ad niespraviadlivaści, iłžy i siuru, jaki adbyvajecca ŭ nas u krainie».
