A kaliści nadydzie dzień,
i jon tabie skaža: «Ma,
heta nie šapka, a śmiech adzin!
Chočaš — nasi sama».
Kinie jaje na kanapu,
pojdzie ŭ svoj pakoj i
ŭklučyć tam Muse, ci Coldplay,
ci niešta jašče takoje
(što buduć słuchać u dvaccać trecim
hetyja dzieci?).
A niejak ubačyć dziciačaje fota
na sajcie i skaža: «Nu vy dali!
U mianie tam zuba niama, i ŭvohule — vydali.
Pavieś lepš tudy Dali».
Kinie ŭ zaplečnik rydar
(płejer, ajfon, tamtam)
i — «Nie čakajcie, mam!»
Machnie rukoj, uśmichniecca
dy apyniecca tam,
dzie pobač z
stanie serca šalona bicca.
Jak i tvajo, darečy:
ty z hetaha času štoviečar
pačnieš kłaścisia pozna, praviarać telefon…
Zvonić. Heta nie jon?
Ciapier ty taksama nie śpiš. Pakul —
tamu, što kašlaje, pračynajecca, prosić tvaju ruku
(viedaje: ad luboha cmoka i viedźmaka
abaronić heta ruka).
I ty zakidaješ dedłajny i važnyja prapanovy —
na haryšča, u kufar, dzie cień.
Bo kaliści nadydzie dzień,
i jon sydzie — darosły — žyć.
A pakul — vierabiejkam sonnym — paprosić pić,
i jamu jašče tolki piać.
Možna hładzić pa vałasach,
trymać za ruku,
ścierahčy jaho son
i samoj
nie spać.
* * *
Volha Hronskaja naradziłasia ŭ 1978 hodzie na Miadzielščynie. Skončyła
