36-гадовы Алег Камашаў, грамадзянін Расіі, распавёў у сваім жж аб тым хто і як яго затрымліваў у сераду 29 чэрвеня, як адбываўся суд і як ён правёў сем сутак у барысаўскім ізалятары часовага ўтрымання. Нагадаем, што расіяніна затрымалі падчас чарговай акцыі «Рэвалюцыя праз сацыяльныя сеткі».
Падаем увесь тэкст Алега Камашава ў перакладзе на беларускую:
«Зусім закінуў весці дзённік, усё неяк падзеяў значных не адбывалася. Але крыху больш за тыдзень таму адбыліся падзеі, пра якія я лічу патрэбным распавесці.
Сцісла апішу сутнасць адным абзацам: Мяне клічуць Алег Камашаў, я грамадзянін Расіі, родам з
А для тых каму цікава, распавяду аб гэтых падзеях ва ўсіх падрабязнасцях.
Дык вось, я прыехаў у Беларусь з Масквы, каб адведаць жонку і дзяцей якія гасцявалі ў яе мамы.У Лены разбалелася галава і мы заехалі ў Дом Гандлю размешчаны на цэнтральнай плошчы горада, купілі таблеткі і селі на лавачку на плошчы падыхаць паветрам і пачакаць пакуль падзейнічаюць лекі. Нішто як гаворыцца не прадвяшчала таго кашмару, што адбыўся далей.29-га мы з жонкай і дзецьмі паехалі па крамах.
Я тры дні таму купіў новы фотаапарат і гуляўся з новай цацкай здымаючы сям’ю, людзей, помнік на плошчы, карацей той, хто захапляецца фатаграфіяй разумее. Як аказалася менавіта фотаапарат і згуляў фатальную ролю ў гэтым вечары. Бо калі мы накіраваліся да машыны і селі ў яе, машыну атачылі шасцёра супрацоўнікаў міліцыі ў цывільным, заблакавалі магчымасць выехаць і загадалі выйсці з машыны.
Камандаваў парадам нейкі маёр Волкаў
У РУУС мяне адвялі ў кабінет і склалі пратакол аб адміністратыўным затрыманні. Я запатрабаваў напісаць прычыну затрымання, на што супрацоўнік РУУС неахвотна напісаў «Для высвятлення асобы». Пасля чаго мяне прывялі да начальніка аддзела міліцыі
Скончылася гэта тым, што мы селі ў яго асабістую машыну і паехалі на дагляд маёй машыны пакінутай на стаянцы на плошчы. Жонкі з дзецьмі там ужо не было, я быў за іх парадаваўся, але пасля аказалася, што радасць была заўчаснай.Бо ў гэты момант яны ўжо знаходзіліся ў тым жа РУУС, прычым жонку змясцілі асобна ад дзяцей, і ў яе адсутнасць дзяцей (11 і 13 гадоў) дапытвалі і абшуквалі.
Увогуле ўжо было відавочна, што шукаюць
Вярнуўшыся ў РУУС мяне сфатаграфавалі, знялі на відэа, а ад дактыласкапіі я адмовіўся, пакуль мне не прад’явяць абвінавачванне.
Доўга чакаць мне не прыйшлося. З’явіўся на свет другі пратакол, дзе было напісана, што я быў затрыманы каля дома нумар 6 па вуліцы Чапаева, дзе я нецэнзурна лаяўся, парушаў грамадскі парадак і на шматразовыя заўвагі супрацоўнікаў міліцыі не рэагаваў. Напісаўшы ў тлумачэннях усё што я думаю (не ну ўявіце мужчына з
Ізалятар часовага ўтрымання сустрэў мяне камерай памерам 4 на 4,5 метры, у якой прысутнічала «сцэна» (гэта такі подыум з дошак шырынёй тыя самыя 4 метры), ракавіна са злівам накіраваным у туалет тыпу «ачко вакзальнае» і 10 суседзяў па няшчасці. Калі мы падзелім 4 метры на 11, то атрымаем лічбу ў 36 сантыметраў. Менавіта столькі месца для сну належыла кожнаму арыштанту. Матрацаў і пасцельнай бялізны я ў камеры не заўважыў, голыя дошкі.
З той прычыны, што я важу 120 кг пры росце 192 см я зразумеў, што калі я лягу, то двое ўстануць і вырашыў, што ўжо адну ноч я перажыву без сну. Прысеў на край «сцэны», прыхінуўся да сцяны і расслабіўся.
Адразу скажу, што ніякіх крымінальных «паняццяў» і іншых турэмных радасцяў там не было. У камеры сядзелі звычайныя людзі рознага ўзросту і за розныя грахі. Усе спрабавалі падтрымліваць адзін аднаго, жартавалі, ганілі Лукашэнку і менавіта ад іх я даведаўся, што я, аказваецца, злосны апазіцыянер і ўдзельнічаў у акцыі пратэсту супраць яго дыктатуры.
Таксама ў камеры адсутнічалі вокны (былі забітыя жалезам, у якім былі прасвідраваны невялікія дзіркі для паветра), не працавала вентыляцыя і круглыя суткі гарэла лямпачка над дзвярыма. Усё было жахліва брудным, у паветры стаяла дзікая сумесь мачы, поту і тытуню. Прычым пра тытунь варта распавесці асобна на фоне непрацуючай вентыляцыі. Калі ў камеры 11 курцоў, то да моманту калі адзінаццаты дапальвае, першы ўжо пачынае наступную цыгарэту. Гэта значыць дым стаіць слупам пастаянна і выйсці яму няма куды. Вельмі цікава назіраць як чалавек, які знаходзіцца ад цябе ў трох метрах, раптам сыходзіць у туман і ты яго не бачыш. Я месяцы два як кінуў гэтую дурную звычку, але вядома сарваўся, буду кідаць яшчэ раз.
Раніцай нас павезлі ў суд і выдаткаваўшы на 6 чалавек хвілін пятнаццаць борздзенька зачыталі прысуды, не турбуючы сябе дробязямі тыпу апытання сведак і спрэчкі бакоў. Двое атрымалі па пяць сутак, а чацвярым, у тым ліку і мне, далі 7 сутак адміністрацыйнага арышту і я вярнуўся ў 11 камеру, якая стала ўжо ў чымсьці звыклай. Я з цяжкасцю ўяўляю як бы я правёў 7 сутак у гэтай камэры, але мая жонка развіла бурную дзейнасць, звязалася з расійскім консульствам у Мінску, праваабарончым цэнтрам, з Паўлам Шараметам (велізарнае яму дзякуй за артыкул на беларускай партызане) і бліжэй да вечара чацвярга мяне перавялі ў іншую камеру, мабыць, зразумеўшы, што справа пачынае набываць сур’ёзную агалоску.
У новай камеры былі ўжо звычайныя нары, таксама без прыкмет чаго б там ні было, але па меншай меры ты меў гарантаванае спальнае месца.
У пятніцу ў ізалятар прыехалі супрацоўнікі расійскага консульства (на жаль, не запомніў хто менавіта, напішыце, калі ласка, я абнаўлю запіс. Вялікі вам дзякуй), якім я апісаў сітуацыю і ўмовы ўтрымання і тут здарыўся цуд, пра які гудзеў увесь ІЧУ, мяне перавялі ў «двойку «памерам 1.75 на 3.5 метра і выдалі матрац з пасцельнай бялізнай.У сукамернікі мне вызначылі барысаўскага апазіцыянера Мікалая Віторскага, сябра Аб’яднанай грамадзянскай партыі, затрыманага ў той жа час і які адбывае „суткі“ па тым самым артыкуле, што і я. І вось Мікалай ужо ўвёў мяне ў курс справы па тое, што адбываецца, за тыя пяць сутак, што мы з ім правялі ў бясконцых размовах пра палітыку, кнігі, кіно і лёсах людей. На вуліцу нас выводзілі два разы на чацвер і ў нядзелю недзе на паўгадзіны.
У панядзелак да мяне прыехаў адвакат, якога наняла мая жонка і мы падпісалі касацыйную скаргу ў Мінскі абласны суд, у якой было апісана ўсё, што адбываецца і скаргу ў пракуратуру ад асобы жонкі. Візіт адваката выявіў яшчэ адну таямніцу Барысаўскага РУУС: аказваецца ў ім ёсць душ, але яго ніхто не бачыў і мне нават прапанавалі памыцца (праўда скарыстацца гэтай магчымасцю мне не атрымалася, бо пакуль мне перадалі усё неабходнае, пакуль шукалі ключы ад душа, карацей, мне прапанавалі памыцца за 3 хвіліны да вызвалення).
Роўна праз 7 сутак з моманту затрымання я выйшаў з ізалятара зараджаны злосцю і энергіяй да краёў і на наступны дзень паехаў даведвацца лёс маёй скаргі. Як і чакалася (пасля візіту ў Мінск) ні ў якой абласны суд яна не пайшла, а ціха мірна валялася ў Барысаўскім гарадзкім судзе (такі парадак у Беларусі — скарга ў суд вышэйшай інстанцыі падаецца праз раённы суд і ён ужо перасылае яе разам з справай у Мінск). Увогуле мне, здаецца, атрымалася дамагчыся яе адпраўкі і, магчыма, у панядзелак я даведаюся дату і час слухання ў Мінскім абласным судзе.
Я б яшчэ шмат мог расказаць пра тое, што адбываецца ў ізалятары, але пакінем „турэмныя байкі“ на асобны пост. Ну і сваю ацэнку таму, што адбылося, я таксама даваць не буду, усё і так у прынцыпе зразумела. Адзінае, што магу сказаць, што такімі дзеяннямі рэжым вырошчвае апазіцыю сваімі рукамі.
Што мы мелі на ўваходзе? Звычайнага чалавека, якому ўвогуле было ўсё роўна, што адбываецца ў Беларусі. На выхадзе мы маем перакананага праціўніка рэжыму, які мае час і сродкі на барацьбу з беззаконнем і самаўпраўнасцю уладаў.Ну-ну … Працягвайце ў тым самым духу…»