У нас беражліва ставяцца да памяці пра абаронцаў Айчыны, ветэранаў. І гэта добра.
Пачынаючы з 23 лютага ідуць да помнікаў людзі, каб засведчыць сваю любоў да герояў. У Гродне, у парку адпачынку, стаіць прывабны помнік воіну-вызваліцелю ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. У галоўнае свята — Дзень Перамогі — сюды прыходзіць шмат людзей. Нясуць вянкі і кветкі. Але іх столькі, што абкладаюць помнік вялікай гурбай.
Сёлета рытуал паўтарыўся і 22 чэрвеня — адзначалі пачатак вайны. Потым было свята — Дзень незалежнасці, і закончылі 16 ліпеня — днём вызвалення горада. І кожны раз вянкоў было безліч (50—60 штук), толькі і паспявалі пасля мерапрыемстваў іх адвозіць на сметнік.
Робіцца гэта як пад капірку, хіба па разнарадцы гарвыканкама, а вянкі і кошыкі са штучнымі кветкамі купляюцца за прафсаюзныя (нашы з вамі) грошы. Трошкі ўсё пафасна і бездухоўна.
Але ж у нас, беларусаў, няма такой традыцыі, каб прыходзіць на могілкі да гадавіны з вянкамі, а толькі з кветкамі.
Гэта таксама датычыцца і сусветнай культурнай традыцыі шанавання герояў. Менш вянкоў — больш жывых кветак.
