А я казаў табе, госпадзе, усё будзе кепска. Ці варта было пачынаць?
Ты ж быў, госпадзе, нейкая самастойная велічыня,
Ты не размаўляў з сабой, не вітаўся і не казаў «чао»,
Сам у сябе краў шкарпэткі і сам сабе пазычаў.
Піў каву на лесвіцы ў гушчы сабе падпраўляючы лёс,
Глядзеў у акно ў нішто і, можа, ў вілейскі плёс.
Ніхто не скандаліў, не забіваў цвікоў і не смажыў свой селядзец,
І не смярдзела мачой. Так што ты мог стаяць і глядзець:
У цябе была ўся пустэча, ці, я б сказаў, далечыня.
І ў ванне плавала жоўтае гумавае качаня,
Нібыта амега на хвалях у святле няяркага бра,
Адзіная ў свеце рэч і не з гліны і не з рабра, —
Смешна пішчала ў свісток і нічога не ўмела прасіць.
Безадказна глытала ваду з хлорам як мядовую сыць
Калі ты браў яго за горла сваёй маленькай рукой,
Душыў, тапіў і, хістаючыся, выходзіў у пакой.
Бо так было ўсё зразумела — без слова і слоў,
Бясконцасць бяздзеяння, усёабдымнае, усёмагутнае slow —
Нішто не запушчана, не названа, то бок не спрошчана для вушэй:
Падлога, пад якой хаос, столь і, канечне, нікога вышэй.
Ложак і шафа, дзе ты збудаваў сабе першы дом,
Куды ты заўсёды вяртаўся вечным пяцігадовым жыдом,
Ляжаў пад пледам і думаў пра малако і ўтульнасць у дамку,
Але цяпер у шафе хаос і таму яна на замку.
Люстэрка, якое магло адрозніваць «ёсць» ад «няма».
Яно слепла ўначы, але спраўна цябе рабіла двума.
І ты глядзеў у яго, дыхаў на шкло і аднойчы намаляваў шыпок
З маленькай кропелькай — на лобе таму, хто па іншы бок.
І сам заплакаў і плакаў першым за ўсё часы,
Сядзеў у куце і гладзіў сябе, і пальцамі перабіраў валасы
Вось гэткім быў першы дзень, і ён не ўвайшоў у канон:
«Паплакаў. Спаў. Глядзеў на плёс за акном».
І ўсё там, канечне, было невымоўна бела і ўсё там было пусто.
І ты прыдумаў шмат рознага, але з горшага дзвесце і яшчэ тры разы па сто,
І ты прыдумаў злавацца і крыўдзіцца на «іх», асабліва, калі п'яны,
Хаця і «іх» не было і нават слова такога «яны».
Але табе бракавала гунаў, яўрэяў, арабаў і арамей,
Грэкаў, кельтаў… ты мог бы не пачынаць. Але гэта было раней.
Таму я ведаю твой сакрэт, госпадзе. А цяпер услых:
Ты ўсіх іх стварыў пасля. А спачатку — назваў усіх.
Назваў іх подлымі, хіжымі, гатовымі паміраць за бабло,
Хаця нічога з гэтага яшчэ не было створана, то бок, чытай, — не было.
За тое пасля з люстэрка ляпіў кожны зняволены эталон.
І кожнага браў за тонкую шыйку — якраз пад тваю далонь.
І кожны казаў табе: госпадзе, усё будзе кепска і мы прыпадзём да стоп.
І будзь справядлівы да нас, і мы заслужым патоп.
Бо ты ж і хацеў іх, гэтых ныцікаў і тупіц.
Але ў цябе было качаня. Вось яго і трэба было тапіць.
Яны прасілі на ўсе саламяныя стрэхі свае чуму,
І ты ім даў слова «таму», хоць я і прасіў — «чаму».
Дык вось, раскажы, мне госпадзе, ці варта было пачынаць?
Бо ты быў, госпадзе, нейкая самастойная велічыня.
Ну а цяпер… Столькі спраў, бачыш, і не выйсці і не сысці.
Твая шафа — найлепшае, што здаралася ў тваім жыцці.
Твая шафа — найлепшае, што здаралася ў маім жыцці.
