* * *
Мы дыхаем цяжка, надрыўна, рытмічна,
глытаючы словы, але патрапляючы ў такт,
каб скончыць пачатае так дынамічна,
як колькі таму пачыналі назад.
Хай ные спіна салодкім напружаным болем
і з гарадское нязвычкі крывавяць каленкі твае,
але праз імгненне мы жарсці фінальна спатолім,
і пераможна душа затрымціць-зазвініць-запяе.
У стоме адзін аднаму пасміхнемся пяшчотна,
маглі б і яшчэ, ды толькі ўжо звяў дзівасіл.
«Выдатна!» — прамовіў, а ты прашаптала: «Зачотна!»
Мы бульбу капалі, а я шчэ мяхі аднасіў…
0
0
0
0
0
0
