«Ja vykažu novuju dumku i, moža być, siensacyjnuju. Mnie zdajecca, što ŭ siońniašniaha ministra zamiežnych spraŭ [Uładzimira Makieja] ledźvie nie samyja najlepšyja šansy samomu pryznačyć novaha ministra zamiežnych spraŭ.
Kali Łukašenka padydzie da pierajemnictva, to samaj hałoŭnaj jakaściu dla pierajemnika budzie nie prosta łajalnaść, ale pravieranaja časam i dośviedam łajalnaść, kab Łukašenka moh davieryć jamu samaje patajemnaje — svoj palityčny i fizičny los.
Mnie zdajecca, što nichto, jak Makiej, hetak nie dakazaŭ Łukašenku svaju addanaść. Za tyja dvaccać hadoŭ, što jon pobač z Łukašenkam, Makiej stolki razoŭ achviaroŭvaŭ svajoj reputacyjaj, spravaj svajho žyćcia, svaimi nadziejami na ŭschodniejeŭrapiejskuju Šviejcaryju i ŭsim astatnim dziela intaresaŭ Alaksandra Łukašenki.
Ciapier u Makieja adzin ź pieršych «konikaŭ», kab zaniać hetuju pasadu paśla Łukašenki, kali varyjant pierajemnictva budzie ździejśnieny. U mianie takoje pierakanańnie ŭmacavałasia ciaham apošnich miesiacaŭ».
