«Liha spraviadlivaści» ŭ kino ŭžo zdarałasia: u 2017 hodzie na ekrany vyjšaŭ dvuchhadzinny film, jaki pačynaŭ viadomy pa «300 spartancach» i šerahu supierhierojskich karcin Zak Snajder, a darablaŭ Džos Uidan. «Liha» pravaliłasia ŭ prakacie i atrymała admoŭnyja vodhuki ad krytykaŭ i hledačoŭ. Možna zrabić vysnovu, što dvojčy płacić nie tolki skupy, ale časam i pradziusar, što mocna ŭmiešvajecca ŭ studyjny pradukt.
Fanaty suśvietu DC arhanizavali cełuju kampaniju i padpisali šerah pietycyj z patrabavańniem, kab była zroblenaja režysiorskaja viersija mienavita Zakam Snajderam. I voś jana na ekranach.
I na ekranach usio pačynajecca sa śmierci Supiermiena, jaki achviaravaŭ saboj dziela čałaviectva. Paraleli z Chrystom u kino ŭžo stali mejnstrymam, ale supierhierojskija siužety na ich naprošvajucca sami. Navat takija «napaŭsupierhierojskija», jak, skažam, «Džokier» Toda Filipsa.
Bo kali DC tak dziorzka i samanadziejna stvaraje svaje nieziamnyja vobrazy, jakija, kaniečnie, treba było vydumać, kab było nie tak sumna žyć, adziny suadnosny im pa hrandyjoznaści piersanaž u kultury — Chrystos. Treba skazać, u hetym vypadku boskaje imia znachodzicca ŭ dobrym kantekście, to-bok sama estetyka «Lihi spraviadlivaści» jaho nie abražaje.
Žadańnie stvaryć nie kinapradukt na patrebu publiki, a epas razmachu Hamiera, Machabcharaty ci Biblii ŭ «Lizie spraviadlivaści» kali i nie pieravažaje, to zajmaje ŭ ambicyjach režysiora značnaje miesca. Adsiul tut epiłoh i prałoh, častyja słoŭmo, achviaravańnie dynamičnaściu, zaciahnutaje panaramiravańnie i ŭsie mahčymyja vieličnyja abjezdy kamieraj, jakimi my lubujemsia hierojami i akazvajemsia ŭciahnutymi ŭ ich padspudnaje ŭschvaleńnie.
Adsiul tut i čatyry hadziny chronamietražu, ale krytykavać hetuju daŭžyniu dziŭna, bo heta ž epas, jon naŭmysna zamarudžvajecca ŭ smakavańni svajho stvoranaha śvietu, bo tak manumientalniej, i addaje jamu stolki prastory, kolki heta jašče vyhladaje prystojnym. Nu i chto, ułasna, suprać?
Jakraz siužet ź jaho šabłonami i pradkazalnymi pavarotami ŭ hetaj historyi vyhladaje archaičnym i prostym. «Pryjšoŭ kaniec siońniašniamu śvietu, vierniemsia ŭ ciomnyja časy» — płaniecie Ziamla pahražaje zło. Što za zło i čamu zło — prosta zło. Betmien źbiraje kamandu ludziej z supierzdolnaściami, kab abaranić płanietu i hetaje zło prahnać. Ziamla ŭ siamji biaskoncych suśvietaŭ tut naležyć da liku adstałych płaniet, ale jość u joj niešta, što daŭnym-daŭno nie dazvoliła Darksajdu, što skaryŭ i spapialiŭ sotni tysiač śvietaŭ, siabie zavajavać. Ale kab zrabić heta ciapier, jamu treba znajści try maciarynskija kuby i dać im sinchranizavacca (padobnaje kalekcyjanavańnie možna zaŭvažyć i ŭ inšych supierhierojskich suśvietach).
U kamandzie akazvajucca amazonka Dyjana, akvamien Artur Kary, źvierchchutki Bary Alen i kibarh Viktar Stoŭn. Za kožnym aŭtary pryciahvajuć asabistyja dramy i śviety, što dazvalaje ŭklučyć u «Lihu» charaktar staražytnych plamionaŭ, kałaryt jakoj-niebudź rybałoŭnaj vioski Paŭnočnaj Jeŭropy, čamu dapamahaje prysutnaść u epizadyčnaj roli akciora Inhvarta Ehierta Sihiurdsana, ci kulturu fantastyčnaha kino pra vysokija technałohii. To-bok, kab raskazać bahatuju na siužetnyja linii «Lihu spraviadlivaści», Zak Snajder chaj i dekaratyŭna, ale spałučaje roznyja vobrazy historyi kiniematohrafa.
Suprać zła takim čynam abjadnoŭvajucca nie tolki nievytłumačalnyja zvyšzdolnaści, tak by mović kroŭ bahoŭ, ale i navuka, i ŭłasna hrošy, što ŭ peŭnym sensie pryziamlaje hety nierealny śviet i robić jaho paduładnym u tym liku «prostym» čałaviečym zdolnaściam.
I navat Supiermiena, a jon, kaniečnie, uvaskros, utajmoŭvaje nie Betmien ci Dyjana, a kachanaja, prostaja žurnalistka Łois Lejn. Karaciej, kachańnie pieramahaje, a taksama «prostyja» viera i nadzieja, jakija hučać u ścipłych dyjałohach uściaž usiaho filma.
Spałučeńnie zrazumiełaha i nievytłumačalnaha tut bačnaje paŭsiul: kapučyna ŭ adnarazovych kubačkach, haleńnie i firmovyja furhončyki susiedničajuć z supierhierojskaj mahijaj i ziamny śviet nieziamnomu jak by i nie ździŭlajecca. Uvohule, možna padumać, što ŭsia heta zvyšnaturalnaja kaša zavaryłasia dla taho, kab Supiermien uvaskros i zmoh u vyniku žyć na fiermie razam ź blizkimi ludźmi.
Vizualna heta jašče i nievierahodna pryhožy film: tak u kino pavinien vyhladać epas, jaki my ŭ pieršuju čarhu viedajem pa litaratury i charastvie słova. To-bok kałasalnaść vyjavy adpaviadaje nievierahodnaści historyj, i ŭsio heta dasiahaje takoha hradusu, što navat ahulny pafas i samy pafasny piersanaž Betmien tut vyhladajuć arhanična.
Prosty siužet u Zaka Snajdera takim čynam abros viečnymi matyvami, vizualnaj efiektnaściu i ciahučym nastrojem — i heta zaciahvaje.
Za čatyry hadziny prahladu ad «vaŭ» i «nu, davaj ža» možna zastacca ź mimičnymi marščynami. Ale kuraž «Lihi spraviadlivaści» padčas vyratavańnia śvietu varty taho, bo, aproč samoj pa sabie zabavy, jakuju nichto nie admianiaŭ, hledačy bačać košt bazavych pačućciaŭ i adzinstva. U adzinstvie, ułasna, i sakret, čamu sotni tysiač hadoŭ tamu Ziamla nie skaryłasia pierad Darksajdam.
Dla biełarusaŭ premjera adbyłasia ŭ anłajn-kinateatry «KinaPošuk», dzie karcinu možna pahladzieć i ciapier.
