— Mirny pratest pracuje?
— Kaniečnie, pracuje. A ty bačyŭ uzbrojeny pratest? Bačyš niejki plon ad uzbrojenaha pratestu, ad zachopu rezidencyi? Ja nie baču takoj situacyi. Nie baču, jak možna zmahacca z vojskam i nastolki ŭzbrojenymi piersanažami ŭsich hetych struktur, nie mirnych. Jak heta možna rabić?
— A jakija vyniki?
— Vyniki takija, što narod ubačyŭ, što jon nie ŭ mienšaści. Sapraŭdy bolšaść. I ludzi razumiejuć, što heta moc, što toje, što ciapier robicca ― heta ŭsio nielehitymna. A hałoŭnaje nam źmianić śviadomaść ludziej, kab nie siadzieŭ kožny doma i kazaŭ: «Heta ž ja tak dumaju. A voś usie hetyja susiedzi ― jany ž, napeŭna, Łukašenki».
— Inicyjatyva Hienprakuratury ab zabaronie BČB. Jak ty adreahavaŭ?
— Z adnaho boku, rezka niehatyŭna, ź inšaha boku, takaja sakralizacyja lubimaj nami simvoliki ― heta da lepšaha, mnie zdajecca, bo kali ty zabaraniaješ simvał tak štučna, to jon robicca daražejšym dla masy narodu. Ščyra kažučy, ja dumaŭ, što BČB na vielmi doŭhi čas zastaniecca dla nas, dla vuzkaha koła biełarusaŭ, zdavałasia, što nadoŭha hety pryhniečany stan movy, simvoliki, ― a tut niejak usio zabujała, akryjała. Ciapier, kali jany vyrašali zabaranić ― heta pamyłka. Jany naohuł robiać pamyłku za pamyłkaj i nie spyniajucca na hetym, usio rujnujuć, što jany zbudavali za hety čas, i ich ničoha nie strymlivaje.
***
— Ja byŭ na pracesie Pašy Arakielana ― heta byŭ Orueł. Sudździa byccam by absalutna adekvatnaja žančyna. Jana na pytańni advakatki narmalna adkazvała. Potym byŭ narmalny milicyjanier, śviedka taho, što Paša tam hraŭ. Jon nie byŭ taki, što niešta marmytaŭ. Jon narmalnaj movaj źviazna adkazvaŭ na pytańni advakata, jakaja zapytałasia: «Była simvolika na hetym šou?» Jon adkazaŭ: «Ja nie zamieciŭ». «A łozunhi hučali?» ― spytała jana. «Nie, nie hučali». Karaciej, čałaviek hraŭ dla dziaciej kancert. Potym niejkaje videa pačali pakazvać. Advakatka havoryć: «Heta ž nie adsiul». I byccam by sudździa całkam uvajšła ŭ situacyju. I bolšaść ludziej, jakija tam siadzieli padumali: «Nu, zaraz, kaniešnie, maksimum štraf». Jana navat nie vychodziła raicca. Jana prosta ŭ kancy hetaha pracesu skazała: «Mnie ŭsio zrazumieła ― 15 sutak»
— Čamu N.R.M raspaŭsia?
— Sam nie mahu zrazumieć, što adbyłosia takoje, kali hłabalna kazać. U 2010-2011 hodzie niejak tak lahła karta, što maje byłyja paplečniki vyrašali čamuści bieź mianie pačynać pracavać dalej. Ja byŭ taki paśla hetaha pachodu da Pralaskoŭskaha zadumienny. Mnie zdavałasia, niešta pradali. Što nas puskajuć hrać tury pa krainie, što my hrajem niejak tak bieśpieraškodna, što heta było takim niejkim niepryjemnym abmienam. Im, kaniešnie, heta ŭsio nie padabałasia. Muzykanty zvyčajna mała nad hetym zadumvajucca ― dajuć hrać, dyk ihraj. I adzin najbolš dziejsny čałaviek siarod ich pačaŭ tłumačyć im, što ja naohuł nie chaču ź imi supracoŭničać. U mianie takija dumki, ščyra kažučy, byli. Ja rabiŭ kroki ŭ hetym kirunku, ale ŭ mianie svaje pieśni nie pisalisia. Ja pisaŭ, ale ž usio było niešta nie toje.
— Najbolš dziejsny ― heta Pit Paŭłaŭ?
— Jasna. Chto ž jašče.
— Jak vy ź Pitam naohuł razam isnavali?
— Sam nie viedaju. Ja kali źbiraŭ novuju farmacyju, jakaja jašče nie nazyvałasia N.R.M u toj čas, nie chacieŭ ź Pitam supracoŭničać. Ja mieŭ ź im dośvied pracy ŭ «Mroi» ― heta byŭ samy pahany pieryjad «Mroi». My chadzili na repietycyi dla ptušački.
Potym ja tudy tarhanuŭsia, tudy sunuŭsia… Potym niejak Pit mianie ŭhavaryŭ: «Davaj ja pasprabuju, budu rabić usio, što skažaš». Nu, ja čałaviek miakki. Nu, aj, ładna, davaj. Niejki byŭ kodeks u hetaj farmacyi, što my asabliva tak nie siabravali nikoli, sprabavali napačatku, ale heta ŭsio byli sproby. Ja nie budu kazać minusy, tamu što jaki sens. Plusy ž hetaha prajekta, što ŭsio mahło naradžacca vielmi chutka. Pieśniu možna było zrabić za repietycyju.
— Jak zdaryłasia, što N.R.M raspaŭsia? Heta była niejkaja telefonnaja razmova, schod?
— Heta bolš za ŭsio niepryjemna. Toje, što jany, nie skazaŭšy mnie słova, pačali źbiracca na repietycyi. Ja pra heta daviedaŭsia ad našaha polskaha mieniedžara. My ź joj sustrelisia, i jana skazała: «Ty viedaješ, što jany bieź ciabie źbirajucca?» Ja kažu: «Što? Jak heta jany bieź mianie źbirajucca?» Jana kaža: «Patelefanuj i spytaj, što adbyvajecca?» Ja skazaŭ, što chaj sami telefanujuć, raz jany sami pačali źbiracca. Nu mnie nichto nie telefanuje, ničoha nie adbyvajecca. A potym, kali byli hetyja strašnyja padziei 2010 hoda, ― hetyja razhony, strašnaje zakručvańnie hajek ― tut jany raptam abviaščajuć, što na «Rok-karanacyi» buduć bieź mianie hrać. Jakaja mahła być reakcyja? Zatoje mnie adrazu pačało pisacca svajo.
