BiełTA
Pra heta Alaksandr Łukašenka zajaviŭ siońnia, naviedvajučy chram u minskaj Masiukoŭščynie, piša BiełTA.
«Rastvo — toje śviata, jakoje jak minimum na hod napierad vyznačaje novaje žyćcio. Ja vielmi chaču, kab my nie paŭtaryli papiaredni hod, choć ja nie klajmiŭ jaho hańbaj. Nam patrebny byŭ hety hod, kab my zrazumieli, uziaŭšysia za rozum, i padumali nad budučyniaj. Kab my ŭbačyli ŭsich, chto z nami pobač, kab my dakładna vyznačylisia, chto jość chto. Nam patrebien byŭ hety hod, ale jon patrebien byŭ nam u minułym. Ja nie chaču, kab jon paŭtaryŭsia ŭ hetym i budučym hodzie», — zajaviŭ Łukašenka.
Jon pažadaŭ, kab nastupny hod byŭ lepšy za papiaredni.
«I jon budzie lepšym, kali my nie zachočam, a zrobim usio nieabchodnaje, što zaležyć ad kožnaha z nas tak, kab hety hod byŭ lepš. Ale samaje hałoŭnaje — bieražycie adno adnaho, svaich rodnych, blizkich», — skazaŭ jon.
«Nam treba ŭziać u ruki hałavu i zadumacca pra našu budučyniu. Mienavita ŭ hety śviaty dzień Jon (Haspodź) adtul papiaredžvaje nas, — skazaŭ Łukašenka.
— Jon nas papiaredžvaje, kab my dumali pra budučyniu, dumali pra budučyniu našych dziaciej. Heta vielmi aktualna i vielmi važna. My pavinny razumieć, što tolki razam možam vyratavać hety kavałačak ziamli, i našy dzieci zmohuć paśla nas žyć svaim rozumam na svajoj ziamli. U navahodnim pasłańni ja ŭžo skazaŭ pra heta, što my možam stracić toje, što jość. I samaje strašnaje — my možam heta stracić niezvarotna».
