Alaksandr Łukašenka vystupiŭ na mitynhu ŭ svaju padtrymku, jaki siońnia adbyvajecca ŭ Hrodnie. Vytrymki z pramovy pryvodzić «Radyjo Svaboda».
«Nivodzin pravakatar nie moža trapić na našu terytoryju. My jašče nie pieramahli. Karanavirus, druhaja chvala idzie pa Jeŭropie. Vy chočacie, kab jon dajšoŭ siudy?»
«Šmat hadoŭ tamu, starejšyja dobra pamiatajuć, svaju pieradvybarčuju kampaniju ja pačynaŭ z hetaha cudoŭnaha rehijona, horada. Maimi hałoŭnymi supiernikami byli palaki i katoliki. Jany pastavili pierada mnoj piać pytańniaŭ, ja ich vyrašyŭ ciaham hoda. Ja ŭdziačny, što vy prahałasavali za mianie, čałavieka z Uschodu. Dziakuj, što ŭsie hetyja hady vy mianie padtrymlivali. I druhoje maje pačućcio, mnie kazali, u Hrodnie niešta nie toje, nie moža być. Ja ŭbačyŭ, što hrodzienskaja ziamla — heta naša ziamla.
Siońnia znajšlisia ludzi, jakija pchajuć nas u prorvu nianaviści. U horadzie, dzie ładzicca fiestyval, jaki źbiraje roznyja narody i nacyjanalnaści, ja byŭ ščaślivy hetamu, siońnia nas pchajuć u prorvu hetaha razboru. Nie. Pieraškadžajuć. Adkryta ŭmiešvajucca na terytoryju našaj dziaržavy».
Alaksandr Łukašenka taksama paviedamiŭ haradžanam, što pryznačyŭ ministra achovy zdaroŭja Uładzimira Karanika kiravać Hrodzienskim abłvykankamam: «Novy hubiernatar zrobić usio, kab ludzi na Hrodzienščynie nie chvareli».
«Vy siońnia spynili «Hrodnažyłbud», vy spynili budoŭlu. My abydziemsia siońnia biez «Hrodnažyłbudu», u nas dastatkova budaŭnikoŭ u Biełarusi, — skazaŭ Łukašenka. — Navošta svaimi rukami siońnia łamać toje, što my stvarali dziesiacihodździami? My musim spakojna žyć i raźvivacca. Ja prašu mera i hubiernatara, kali niechta nie choča pracavać — nie prymušajcie. Paviesili zamok na bramu… I raźbiaryciesia z tymi… Tut jość pryvatnyja pradpryjemstvy, jakija padšturchoŭvajuć ludziej da strajku… U nas jość usie telefonnyja razmovy. «Łavić miantoŭ»… Heta vašy ludzi. Kali jany niedzie ŭ niečym pamylilisia, darujcie im».
