Alaksandr Łukašenka na śviacie «Aleksandryja źbiraje siabroŭ» raspavioŭ, što, padjazdžajučy da kancertnaj placoŭki, zadumaŭsia nad pytańniem: što samaje važnaje, ciažkaje i niepryjemnaje ŭ žyćci? «Heta nie chvaroba, heta nie niešta inšaje. Samaje hałoŭnaje toje, što čas niaŭmolna ruchajecca napierad. Zusim niadaŭna my z vami pravodzili tut pieršaje śviata, a siońnia — užo bolš za dziasiatak na hetaj raskošnaj, dobraj ziamli, na bierazie hetaj vydatnaj raki, jakaja abjadnoŭvaje los troch słavianskich narodaŭ: našych rasiejcaŭ, našych ukraincaŭ i biełarusaŭ», — skazaŭ kiraŭnik dziaržavy, pieradaje BiełTA.
«Rady, što my siońnia sabralisia tut razam. Pahladzieli adno adnamu ŭ vočy, pahavaryli sa starejšymi i starymi tavaryšami, pasiabravali. My ŭdychnuli na poŭnyja hrudzi letniaje, napoŭnienaje vodaram miodu i kałasoŭ, što śpiejuć, pavietra biełaruskich paloŭ. My pačuli śpieŭ ptušak, ubačyli zornaje nieba biez haradskich ahnioŭ. My majem mahčymaść iznoŭ pahruzicca ŭ toje, što było samym zvyčajnym u našym basanohim dziacinstvie, ale stała dla mnohich u sučasnym śviecie sapraŭdnaj raskošaj», — zaŭvažyŭ Łukašenka.
