labadzenka.by
Pra heta kulturołah i vykładčyca napisała ŭ svaim fejsbuku.
«Biełarusy, ja zachaplajusia vami (a značyć, nami, ja ž taksama ŭklučana ŭ supolnaść)! Cudy samaarhanizacyi i salidarnaści, jakija prajaŭlajuć našy ludzi, pakazvajuć, što biełarusy ŭmiejuć dziejničać značna bolš imkliva, čym dziaržmašyna, što tuha krucicca. (Z detalaŭ: učora mnie pryvałok vadu čałaviek, ź jakim ja razmaŭlała razy dva i jakoha mnie i ŭ hałavu nie pryjšłosia b pra heta prasić. I niekalki ludziej jašče prapanoŭvali — časta nieznajomcy. Ja nie adna takaja aščaśliŭlenaja).
Słovam, my majem u najaŭnaści aktyŭnuju hramadzianskuju supolnaść, jakaja dziejničaje vyrazna, chutka i razumna. Jana moža nie tolki vystupać na publičnych placoŭkach, jana, jak pakazała baraćba z kovidam, zdolnaje imhnienna reahavać na fors-mažory.
Spadziajusia, vam, razumniki i razumnicy, jakija pisali, što ŭ nas niama naroda, a jość nasielnictva, heta taksama vidać. My — nijakaje nie nasielnictva. My — nacyja. Tak, u spakojny čas adkatvajučysia, u niespakojny napružvajučysia, ale nacyja — asabliva ŭ krainie, uładkavanaj dyrektyŭna i staramodna — inakš dziejničać nie moža. Nacyja — vialikaje i pulsujučaje cełaje.
Joju my i budziem: zvarotnaha šlachu niama. Heta ja vam jak profi kažu.
Tamu nie rasčaroŭvajciesia i nie machajcie rukoj: maŭlaŭ, ničoha nie vyjdzie. Vyjdzie.
Ciapier hałoŭnaje — stvarać struktury. Upeŭnienaja, my z hetym spravimsia. Nie myćciom, tak katańniem — ale spravimsia. Zmahacca z nacyjaj kudy ciažej, čym z «nasielnictvam».
Słovam, nas možna pavinšavać. Što ja i rablu samym ščyrym čynam».
