Niejki durań nazvaŭ kaliści Łukašenku apošnim dyktataram Jeŭropy. Zrazumieła, jon nie apošni, nie treba Jeŭropu raniej času chavać. Raźbiaromsia ciapier z «dyktataram».
Hałoŭnaja pieravaha dyktatury ŭ paraŭnańni z kalehijalnym kiravańniem — chutkaść reakcyi. Dyktatar moža, hrebujučy doŭhim miechanizmam uzhadnieńniaŭ i zaćviardžeńniaŭ, adkazać na pahrozu adnaasobna i apieratyŭna. Inšaje pytańnie, nakolki pravilnyja buduć dziejańni, nakolki adekvatnyja situacyi. Tut usio zaležyć ad infarmavanaści i intuicyi dyktatara, a taksama ad kalektyŭnaj kampietentnaści i dyscypliny vykanaŭcaŭ…
Što było ŭ nas, kali žyćcio zapatrabavała dyktatury dla adekvatnaha adkazu na epidemičnuju pahrozu?
Miežy našy zakryli nam susiedzi. Izalavalisia hramadzianie sami, praŭdami i niapraŭdami sychodziačy ŭ adpačynki i na balničnyja. I nie puściŭšy ŭ navučalnyja ŭstanovy dziaciej. Infarmujuć adzin adnaho taksama sami praz sacyjalnyja sietki, bo aficyjnuju infarmacyju ni ŭ aktualnaści, ni ŭ dakładnaści nie zapadozryš.
Što zastałosia dyktataru? Pavinšavać narod ź Vialikadniem dy padziakavać Hospadu čarhovy raz, što mudra pasłaŭ Biełarusi takoha słaŭnaha pastyra, lekara i arataha ŭ adnoj pakornaj asobie. Na jakoha kožny sabaka z padvarotni breša, ale potym čamuści laniva paŭzie padtrymać na vybary.
Nie viedaju, ci patrebny Biełarusi dyktatar. Vielmi ŭ hetym sumniavajusia. Ale toje, što ciapier bieź jaho abyšlisia i što jaho ŭ realnaści niama, padziei pakazali z usioj vidavočnaściu.
