Skažu ščyra — mnie vielmi padabajecca i sama Hreta Tunbierh i jejny fienomien.
Moža, toje tamu, što ja zusim nie pamiataju hierainiaŭ baraćby za mir Samantu Śmit i Kaciu Łyčovu, jakija «nabili askominu» školnikam 80-ch.
Samanta Śmit z baćkami.
Vidavočna, što i tady pamknieńni amierykanskaj i savieckaj školnic pierakanać suśvietnych lidaraŭ u nieabchodnaści atamnaha razzbrajeńnia byli absalutna ščyrymi.
Školnica Kacia Łyčova ŭ 1986 hodzie naviedała ZŠA z «misijaj miru».
Ale ŭłady napoŭnicu vykarystali dziaŭčat u svaich prapahandysckich metach.
Niešta padobnaje adbyvajecca siońnia i z zusim jašče nieviadomaj niadaŭna školnicaj sa Šviecyi Hretaj Tunbierh.
Nasamreč navokał Hrety Tunbierh siońnia zašmat tak zvanaha «chajpu», jaje asobu napoŭnicu vykarystoŭvajuć u svaich metach i mas-miedyi, i raznastajnyja palityki.
Tamu kali dziaŭčynka z vysokaj mižnarodnaj trybuny z brutalnym vyhladam tvaru raskazvaje ab prablemach źmienaŭ klimatu va ŭsim śviecie i skradzienym darosłymi palitykami svaim ščaślivym dziacinstvie, heta vyklikaje ŭ žycharoŭ postsavieckaj prastory adčuvańnie niedavieru, a časam i vostraj niepryjaźni.
U čym tolki nie abvinavačvajuć dziaŭčynku.
Maŭlaŭ, usie hetyja słovy pra abaronu klimatu z boku žycharki krainy ź ci nie samym vysokim uzroŭniem žyćcia ŭ śviecie, vyhladajuć jak nieprychavany cynizm.
Chto nie bačyŭ kałažaŭ, na jakich Hreta Tunbierh śniedaje akružanaja hałodnymi afrykanskimi dziećmi.
Abo havorać, voś, Hreta ad imia zachodnich krain patrabuje skaracić pa ŭsim śviecie vykidy SO2, a jak tady raźvivać enierhietyku pieranasielenym azijackim krainam, jakija tolki pavinny dahaniać Zachad pa ŭzroŭniu žyćcia?
Nu i sama asoba Hrety ź jaje jaŭna nie dziciačym vyrazam tvaru (u Hrety Tunbierh dyjahnastavany sindrom Aśpierhiera — usio ŭ paradku ź intelektam, alo jość prablemy ŭ kamunikavańni ź ludźmi) stała idealnaj hlebaj dla karykatur, kałažaŭ i raznastajnych ździekaŭ.
Mnie ž zdajecca, što asnova našaj nielubovi da Hrety Tunbierh kryjecca ŭ nas samych.
Nam, pa-pieršaje, ciažka ŭjavić sabie ŭzrovień ehalitaryzmu ŭ Skandynavii, jakaja ŭ hetym sensie značna apiaredžvaje navat raźvityja krainy kantynientalnaj Jeŭropy.
U Šviecyi dziaŭčynka nasamreč moža absalutna spakojna vyjści da budynku parłamienta i pryciahvać uvahu da źmienaŭ klimatu.
Jaje nie adviazuć u palicyju i za heta nie pastaviać siamju na ŭlik.
Heta ličycca pravilnym, chacia, viadoma, baćki vielmi chvalucca za svaju dačku, jakaja raptam stała znakamitaj.
Pa-druhoje my žyviem u daloka nie samym čystym rehijonie Jeŭropy i nam, na dobry rozum, i jak jeŭrapiejcam i jak pradstaŭnikam čałaviectva varta było b bolej kłapacicca pra klimatyčnyja prablemy svajoj ziamli.
Miž tym navat zakłapacicca raździelenym źbirańniem śmiećcia bolšaść maich suajčyńnikaŭ vidavočna nie choča.
Užo dobryja try hady pad maim domam stajać kantejniery dla asobnaha źbirańnia papiery, škła, płastyku i rešty, ale źmiest ich usich pa-raniejšamu zastajecca prykładna adnolkavym.
Tamu ja liču, što pierad tym jak zapościć ździeklivy poster z Hretaj, abo parazvažać, jakoje palityčnaje łobi jana pradstaŭlaje, treba atrymać na toje maralnaje prava, abaviazkova vykinuŭšy roznaje śmiećcie sa svajoj kvatery ŭ roznyja kantejniery.
