Voś tak i naviešvajuć na čałavieka jarłyki. Ja pra słova «žurnalist» u dačynieńni da Čudziancova.
Mnohija z «milenijałaŭ» prosta nie viedajuć, što ŭ kancy 1990-ch, jašče pad proźviščam Zujeŭ, jon «uznaharodžany» BAŽ dypłomam «Hanarovy krumkač». Ablivaŭ dziarmom apazicyju.
Kali Hienadź Karpienka vystaviŭ suprać jaho pazoŭ, spasyłaŭsia ŭ sudzie na svaje suviazi sa śpiecsłužbami. Pisaŭ falšyŭki nibyta ad imia apazicyi, čym sam vychvalaŭsia. Potym paśpieŭ «adznačycca» i pad proźviščam Čudziancoŭ.
Pisaŭ, što jamu kudy važniej, kolki jon zarobić u nastupnym miesiacy, čym «niejkija tam palitviaźni, jakija, budziem užo adkrytyja, sami naryvalisia na toje, kab takimi stać». Dy i dalej rabiŭ usio dla taho, kab žurnalistyku nazyvali «druhoj staražytnaj».
Chtości sprabuje paraŭnać jaho spravu sa spravaj Ivana Hałunova. Ale tut dźvie vialikija roźnicy. Hałunoŭ mieŭ reputacyju i zajmaŭsia žurnalisckimi rasśledavańniami, a nie «nakidami na vientylatar» i prapahandaj. A Čudziancova, dumaju, nie za žurnalistyku ŭziali.
Zrazumieła, što kali padkidvańnie rečavych dokazaŭ było, to heta pakidać biez uvahi nielha.
Ale Čudziancoŭ — pra što ja i pišu — nie žurnalist.
A ja — nie Čudziancoŭ.
