Jak stała viadoma «Našaj Nivie», 10 studzienia na siadzibie BNF razyhrałasia trahikamiedyja, dziejnymi asobami jakoj stali aktyvisty moładzievych apazicyjnych arhanizacyj.
U toj viečar na siadzibie BNF prachodzili kursy «dydžejaŭ adradžeńnia», lekcyi čytaŭ Pavieł Sieviaryniec. Pasłuchać jaho pryjšli junaki z Maładoha Frontu, Moładzi BNF i, ułasna, chryścijanskija demakraty.
A voś paśla kursaŭ vyjaviłasia niespadziavanka.
«Na došcy byŭ nie vielmi adekvatny nadpis u moj bok», — kaža Dzianis Mandzik, lidar Moładzi BNF. Havorka pra słovy «Mandzik ch**ło», vyviedzienyja na došcy čyrvonym markieram.
«Dalej ja sprabavaŭ znajści taho, chto heta zrabiŭ», — kaža Mandzik.
Pa jaho słovach, pieršaj «padazravanaj» była Hanna Śmilevič — papiaredniaja lidarka arhanizacyi i byłaja dziaŭčyna Mandzika. Adnak paśla jon admoviŭsia ad svajoj pieršasnaj viersii i ciapier nie viedaje, na kaho dumać.
Raniej Śmilevič i Mandzika źviazvali ramantyčnyja pačućci.
Z apisańniaŭ inšych udzielnikaŭ padziej viečar skłaŭsia bolš dramatyčna.
«Ja ŭ toj viečar pryjechała na ofis pasłuchać Paŭła Sieviarynca, — raskazvaje svaju viersiju Hanna Śmilevič. — Kali lidarskija kursy skončylisia, to ŭsie pakrysie pačali razychodzicca. U hety momant pryjšoŭ Mandzik, sieŭ u aparatnaj. Ja jašče niejki čas stasavałasia z chłopcami, a potym pajšła pa svaich spravach. Razam sa mnoj syšoŭ naš aktyvist Arsień Dziadok. Potym mnie patelefanavaŭ Mandzik i skazaŭ, što ja razam z Arsieniem mušu nabyć novuju došku. «Što takoje?», — pytajusia. A jon kaža, maŭlaŭ, tam napisana «Mandzik ch**ło» i staić podpis Dziadka».
Śmilevič śpisałasia ź niekatorymi paplečnikami i vyrašyła viarnucca na siadzibu BNF, kab na svaje vočy pahladzieć, što tam narabiłasia.
Ale, maŭlaŭ, Mandzik ich nie puściŭ u pamiaškańnie i pahražaŭ vyklikać milicyju.
«Na nastupny dzień jon skazaŭ mnie pisać zajavu na vychad [z arhanizacyi], na što ŭ mianie jość tydzień. Kali ja hetaha nie zrablu, to jon vyklučyć mianie sam u suviazi z tym, što ja «straciła davier», — dadała Śmilevič.
Jana nie viedaje, chto moh zrabić hety nadpis i ličyć, što podpis Dziadka pad im niesapraŭdny i patrebny, kab štučna navieści cień na niavinavataha.
My taksama pahavaryli ź jašče adnym śviedkam padziej, Źmitrom, jaki prosić nie zhadvać jaho proźvišča.
«U toj viečar ja byŭ na siadzibie. Heta ŭsio adbyłosia praź niekalki hadzin paśla kursaŭ Sieviarynca, kali ŭžo bolšaść razyšłasia. Mnie napisaŭ Arsień Dziadok, kab paraicca, što rabić. Bo Mandzik, siarod inšaha, pahražaŭ Śmilevič adpravić heta ŭsio joj na rabotu. Ja sabraŭ, kaho moh, i my pajechali na siadzibu.
Ja taksama kupiŭ rastvaralnik, kab ścierci hety nadpis i vyrašyć prablemu. Ale Dzianis nas na siadzibu nie puściŭ. Ja ž apielavaŭ da taho, što heta nie mahli być Dziadok i Śmilevič, bo jany rana syšli. Maŭlaŭ, vynoś chacia b siudy hetuju došku, ja sam adčyšču jaje acetonam. Jon admoviŭ, prapanoŭvaŭ pabicca, a potym skazaŭ, što kali my nie sydziem, to vykliča milicyju.
Ja nie pavieryŭ, a jon realna tudy pačaŭ zvanić pry nas, ja na hetym momancie lapnuŭ dźviaryma i syšoŭ. Ci dazvaniŭsia jon urešcie, ja nie viedaju, nie chaciełasia praviarać i pravakavać situacyju da taho, što aktyvistaŭ BNF zatrymlivali b pa zvanku z BNF», — raskazaŭ Źmicier.
Dzianis Mandzik skazaŭ «Našaj Nivie», što pytańnie z vyklučeńniem Śmilevič jašče nie vyrašana.
