U vioscy Bušyki na Hłyboččynie adbyvajecca hałoŭnaja padzieja hodu — fest Kazanskaj Božaj Maci u carkvie Pakrova Praśviatoj Baharodzicy. Carkva ŭ Bušykach — daŭniej jana aficyjna nazyvałasia Zaleskaj — adzin z najstarejšych pravasłaŭnych chramaŭ Hłyboččyny. U 1552 hodzie tut była draŭlanaja pravasłaŭnaja carkva, zasnavanaja starym połackim rodam Korsakaŭ, jakim naležała Zaleśsie. U 1783 hodzie tut była ŭźviedzienaja muravanaja ŭnijackaja carkva, jakaja, trochi pierabudavanaja, staić pa siońnia.
Carkva ŭ Bušykach — malaŭničaja i adna z najstarejšych na Hłyboččynie.
«Kolki siabie pamiataju, heta byŭ sakralny dzień dla ŭsioj vioski, — raspaviadaje žurnalist Hienadź Šarypkin, jaki adsiul rodam. — Heta byŭ adziny dzień, kali karoŭ nie vyhaniali ŭ pole — naviazvali kala chat, u sadach. Bo ŭ śviata ŭsie pavinny adpačyvać, u tym liku i tyja, u kaho ŭ hety dzień moža prypaści radoŭka (čarha paśvić viaskovy statak — «NN»)». Navat na rabotu ŭ kałhas ludzi ŭ hety dzień nie išli, a načalstva vymušana było zapluščvać vočy, kaža Šarypkin.
Jak i daŭniej, na fest prychodziać i staryja i małyja.
Na fest sabrałasia sotni dźvie ludziej z usich vakolnych viosak. Papryjazdžali i z haradoŭ tyja, chto maje tut karani. Ale, kaža Hienadź Šarypkin, siońniašniaja kolkaść ludziej nie idzie ni ŭ jakoje paraŭnańnie z tym, kolki na fest pryjazdžali daŭniej. «U 80-ja hady ŭsia vioska była zastaŭlenaja mašynami. A jašče na fest źjazdžalisia žabraki i kaleki, musić, z usioj BSSR — heta za Savietami adzinaje miesca, dzie možna było sapraŭdnych žabrakoŭ pad carkvoj pabačyć», — uspaminaje Šarypkin.
Ludzi vyjšli na padvorak zahadzia, kab sustreć i pryvitać Uładyku.
Na fest pryjechaŭ archijapiskap Połacki i Hłybocki Fieadosij. Chvilin dvaccać usie stajać u napružanym i maŭklivym čakańni. Narešcie padjazdžaje bus, ź jaho vychodzić Fieadosij. — Kaho čakajecie? — Vas, Uładyka, — adkazvajuć viernicy, što stajać bližej. — Słužby Božaj! — papraŭlaje ich archijapiskap i zaklikaje ŭsich, kab išli ŭ chram. «Mužčyny, idzicie! Mužčyny ž u nas mienš achvočyja da malitvy. «Ty idzi malisia, a ja na vulicy pabudu», — hetak ža kažacie?», — zadaje jon rytaryčnaje pytańnie.
Archijapiskap Fieadosij vitaje ludziej i zaklikaje iści ŭ chram malicca.
Vierniki vysłali japiskapu ściežku ajeram ad vulicy da carkoŭnych dźviarej. «Pryhoža jak u Vaładarstvie Niabiesnym! Až škada stupać pa joj», — kaža Fieadosij — padymajecca pa prystupkach, błahasłaŭlaje ludziej i vinšuje sa śviatam. Kala carkoŭnych dźviarej jaho sustrakajuć žančyny, uručajuć karavaj i z mocnym chvalavańniem kažuć pryvitalnuju pramovu. Japiskap dziakuje im, a potym vitaje dzietak, uručaje im pa plitcy šakaładu.
A kala carkvy pradajuć, pa staroj tradycyi, samarobnyja cukierki — lizuny-«pietuški» i doŭhija, zakručanyja ŭ hafravanuju papieru, «machry». «U nas usio na miodzie, nijakaha cukru, — kaža žančyna, jakaja handluje cukierkami. — Jašče maje dziady hetym zajmalisia, niekalki pakaleńniaŭ. U 60-ja treba było z-pad pały pradavać, chavalisia. A ciapier možam adkryta».
Słavutyja «pieŭniki» — atrybut usich carkoŭnych i kaścielnych festaŭ na Paazierji.
Paśla nabaženstva i Śviatoj Liturhii pa tradycyi adbyvajecca chresny chod. Śviatary ź viernikami i z archijapiskapam abychodziać chram z charuhvami dy abrazom Maci Božaj i čytajuć čatyry ŭryŭki ź Jevanhiella. Śviatar błasłaŭlaje ludziej kryžam i kropić śvianconaj vadoj, hučna kažučy: «Sa śviatam!» Potym viartajucca ŭ carkvu i praciahvajuć malicca, pieraličvajučy imiony žyvych i pamierłych z zapisak. Śviata ciahniecca niekalki hadzin, i ludzi molacca hetaksama, jak malilisia ich dziady i pradziedy ŭ hetaj carkvie.
Pakul ludzi molacca ŭ carkvie, dzieci častujucca cukierkami na vozie. Dla mnohich fest — užo nie relihijnaja padzieja, a danina miascovaj tradycyi.
