Kožny narmalny łajkadročar choča sabrać usie najaŭnyja ŭ śviecie łajki. I ja chaču. Ale jak? Kali adny topiać za Łu, druhija — suprać. Adny za movu, druhija za mołoko. Dla adnych Minsk kvitnieje, dla inšych ukałhašvajecca. Karaciej, ja pasprabuju napisać idealny post.
Zdravstvujtie. Mienia zovut Majia. Ja živu v Omskie i Dień Pobiedy v etom hodu my s mužiem riešili proviesti niestandartno. A imienno posietiť kraj ozier, riek i vkuśniejšieho mołoka - Biełoruśsiju.
Koniečnoj točkoj našieho maršruta javlałaś Briestskaja krieposť. No my chotieli posietiť i stolicu Biełoruśsii, priekrasnyj Minsk, a takžie liniju Stalina.
Jechať riešili čieriez Kijev i Odiessu.
Itak, pojechali.
Čto skazať pro Kijev. Pośle pobiedy chunty i śvieržienija zakonnoho pravitielstva žizń naładiłaś. K sožaleniju, nihdie nielzia usłyšať rodnuju russkuju rieč, vidimo russkij jazyk vsie tak žie pritieśniajut, no zato ukrainskij jazyk očień krasivyj, a sam horod nam očień ponraviłsia i pokazałsia nievierojatno družielubnym.
Russkj horod Odiessa, hdie niedavno byli źvierski sožžieny zaživo diesiatki mirnych russkich parniej, kotoryje s oružijem v rukach zaŝiŝali mir, jedinstvo i bratstvo mieždu Rośsijej i Ukrainoj - vsie tak žie šumien i viesieł. Povsiudu visiat Ukrainskije fłahi i my pod apłodismienty śniali s mašiny hieorhijevskuju lentočku. Za eto prochožij po imieni Mykoła podarił nam kusok vkuśniejšieho sała i poobieŝał nie probivať koleso. Muž rasčuvstvovałsia i kriknuł «Słava Ukrainie» i błahodarnyje žitieli donieśli nas na rukach do hranicy s Biełoruśsijej.
Biełaruś!
Podobrali na traśsie mołodoho čiełovieka, kotoryj priedstaviłsia Džonom Silvierom (naviernoje kakoj-to pirat) i on skazał, čto Biełaruś — imienno tak nužno nazyvať etu bratskuju stranu s priekrasnymi žitielami i mnohoviekovoj istorijej, uchodiaŝiej svoimi korniami v Vielikoje Kniažiestvo Litovskoje, kotoroje było piervym biełorusskim hosudarstvom. Vielikoje Kniažiestvo, okazyvajetsia, postojanno sžihało stolicu našiej rodiny, hdie žili hłupyje, tiomnyje, nieobrazovannyje dikari, zadača kotorych była poraboŝať jevropiejskich biełarusov, hdie dieti užie v 6 miesiaciev umieli čitať i chorom pieli «Mahutny Boža».
Prijechav v Minsk my poraziliś čistotie horoda. Priparkovaliś na akkuratnom hazonie i pošli smotrieť dostoprimiečatielnosti.
Poka my vraŝali hołovami, k nam podbiežał mołodoj čiełoviek i priedstaviłsia Antonom. On privietlivo ułybnułsia i skazał, čto nastučał na nas v HAI. Nam stało stydno i my otjechali na parkovku. Tak i podružiliś. Anton mnoho rasskazał pro horod. Mužu očień ponraviłsia dom čiža, nacionalnaja bibliotieka, otiel kiempinski i zdanije ŽD vokzała. A ja sčitaju, čto nado śniesti i zanovo otstroiť po starinnym čiertiežam ulicu Niemiha i objediniť s drievnim kvartałom po uł. Rakovskaja.
Biełaruskij jazyk očień śmiešnoj. Vsie eti če i he — kovierkanija vielikoho russkoho jazyka. Ja tak dumała. No muž skazał, čto eto potomu, čto ja tupaja šovinistka i ja srazu s nim sohłasiłaś. Vied́ on — mužčina!
Potom k nam podošieł mołodoj čiełoviek, priedstaviłsia Źmitrom, pribliziłsia vpłotnuju - nos k nosu. Obniuchał dažie. Potom splunuł v storonu, skazał «nu ładna». Podarił krasno-biełuju lentočku i ušieł.
Mnie kažietsia, čto sočietanije krasnoho i biełoho — orhaničnoje. I očień biełaruskoje. A krasnyj i zielenyj — nie sočietajutsia. U mienia allerhija na kłubniku.
Biełarusy očień lubiat Łukašienku. Eto sovieršienno točno. A druhije biełarusy jeho priamo nienavidiat. Nikohda by nie podumała.
Na liniju Stalina my nie pojechali, potomu, čto on krovavyj diktator i ubijca. No stranu podniał. Sielskoje choziajstvo vot. Poetomu my pojechali posmotrieť na sielskoje choziajstvo v Dudutki.
Tam muž vypił biełaruskoj samohonki s ohurcom i miodom i usnuł. A ja ostałaś sidieť voźle nieho do utra.
Nočju mimo nas prochodił malčik s kozoj i dvumia koźlatami. On podarił mnie svoju knižku. Ona była očień śmiešnaja, no ja v niej ničieho nie poniała po-biełaruski, poetomu ja sčitaju, čto jeje silno pierieocienivajut.
Ja tak i skazała i tohda ko mnie podošła dievuška Jula i skazała, čto riekłama - dla toho i jesť. A potom ona sprosiła, počiemu ja sižu około pjanoho mužika kak sobaka. Ja otvietiła, čto on moj muž i vot poetomu.
Dievuška skazała, čto ona fieministka i čto žienŝina imiejet prava. Bližie k utru ja raźviełaś s mužiem i pojechała v Briest, a muž ostałsia v Dudutkach.
Na vokzale poradovała minčan voprosam — kakaja płatforma — «druhaja». Skazali, čto ja takaja nie odna.
Uhostili dranikami.
Pišu vam iz kupie pojezda. Za oknom bieskrajnije biełaruskije pola. Dranik łučšie dieruna i łatkies. Vpieriedi Briest, no ja tuda nie choču, vied́ Briestskaja krieposť voźviediena na miestie razrušiennoho staroho Bieriesťja. Naviernoje pobrožu po Sovietskoj ulicie i viernuś v Minsk. Budu tam žiť, potomu, čto on choť i ukołchožiennyj, no łučšij. Živiot Biełoruś!
