Čas patrabuje miasa. «Miaska, miaska»
Pavietra sałodkaje — nie vykinuć z hałavy.
Całuješ bližniaha jak kisłarodnuju masku,
Ličyš da adnaho i pačynajecca śvietłavy.
Jaki zapuskaje serca i novaha Avicenu -
Niuchać ludziej, lizać, biehać siarod ludziej.
Serca stukaje ŭ hrudzi, nibyta łob raźbivaje ab ścienu.
Tak kroŭ stanovicca sałaniej i ślozy stanoviacca saładziej.
I nitkaju Aryjadny ciahniecca pupavaja.
Błytajecca i nie rviecca — jak ni pieraryvaj.
Tyrčyć jak pačatak biaskoncaści. Z čałaviekam takoje byvaje,
A heta i nie čałaviek. A karavaj-karavaj,
Uźlubi ž jaho žujučy, uźlubi cełym,
Za toje, što karavaj dzielicca, a čałaviek nie dzielicca ani z kim.
Skura śpiny i žyvata źlipajucca, ja plaskaju ciełam
Jak vietraź, jak vietraź, jaki rviecca na vałaski!
M-m! Jakoje ščaście! Ja płaču, kali łopajecca hrymasa.
I słoŭ brakuje, słovy — nibyta čužy aršyn.
Jany kab pakajacca. Kab raskajacca. A kali my miasa —
Davajcie maŭčać i žerci. I davajcie ŭžo sahrašym…
Čas patrabuje nalitych, kryvavych i paspalitych.
A słovy jakija niekali chtości pakinuŭ nam
My ŭbili ŭ žyvuju płoć źmierzłym mahilnym plitam
Daŭšy svaje imiony raskidanym kamianiam.
