Našyja prodki ŭ doŭhija zimnija viečary bavili čas za pracaj. Žančyny prali kudzielu, sukali nitki, farbavali ich, tkali, zajmalisia vyšyvańniem, hatavali stravy, pryhladali za dziećmi i damašniaj haspadarkaj. Spraŭ nabirałasia šmat, usie i nie pieraličyš. Mužčyny rychtavalisia da viasny, byli šaŭcami i kraŭcami, uručnuju vyrablali pryłady pracy, instrumient, vytraloŭvali na roznyja patreby les, pryhladali za svojskaj žyviołaj… U tych i druhich była i asnoŭnaja rabota.
Zastavałasia zusim mała času, ale znachodzili mahčymaść sabracca, kab u viaskovym kruhu pieśniu zaciahnuć, častuški praśpiavać, pajhrać na harmoniku, skrypačcy, bałałajcy. Duchoŭny bok žyćcia dla naroda nie zastavaŭsia biez uvahi. Kali traplałasia kniha i byli hramatnyja, spaścihali i knižnuju mudraść.
A jak zaraz viaskoŭcy staviacca da knihi, čytańnia? Ab hetym my i spytalisia ŭ ich samich, kab bolš dakładna viedać, dzie ž biarecca hetaja samaja kniha.
Vioska Miežyjova niedaloka ad ahraharadka Harščeŭščyna. Jašče dva hady tamu Zinaida Ściapanaŭna Harbačova dabirałasia ŭ centr pa spravach i zahladvała ŭ miascovuju biblijateku. Zaraz, kali pajšła na piensiju, kali čaściej dajuć ab sabie viedać boli ŭ nahach, čytaje knihi, pa jaje słovach, z damašniaha «zapasu». Raniej, pryznałasia, ruki da taho, što pobač, nie dachodzili. A voś zaraz vyrašyła pračytać toje, na čym vychoŭvalisia ich piaciora dziaciej.
I choć Zinaida Ściapanaŭna šmat hod rabiła ŭ žyviołahadoŭli, daiła karoŭ, jana i zaraz nie vypuskaje knihu z ruk. Roznyja epochi, aŭtary, ale jana ŭsim cikavicca, pra mnohaje i źmiastoŭna moža raskazać z pračytanaha. Čytańniem zapaŭniaje pierapynki ŭ pracy pa domie i damašniaj haspadarcy.
Natalla Viktaraŭna Šašalevič pražyvaje ŭ vioscy Słabodka. Zakončyła siaredniuju škołu ŭ Tałačynie, vučylišča pry lnokambinacie. U jaje pad rukami zaŭždy elektronnaja kniha.
Hańnie Makaraŭnie Bołsun ź vioski Załaźzie 84 hady. Dla svajho ŭzrostu vielmi aktyŭnaja, nie pakidaje na zimu svoj dom, nie adjazdžajecca da dački ŭ Čašnicki rajon. Pastajanny čytač rajonnaj haziety. Viedajučy babuliny husty, unučka Lena, jakaja robić biblijatekaram ŭ h. Lepieli, pieradaje Hańnie Makaraŭnie praz matulu knihi. Jana ŭvažliva ich pračytvaje i daje jašče svoj niepaŭtorny kamientaryj pračytanaha. Za plačyma ŭ babuli ŭsiaho čatyry kłasy, paśla vajny było nie da vučoby.
Całkam zasłužana možna śćviardžać, što my — čytajučaja kraina. Vioska była i pakul što zastajecca dobrym i nadziejnym asiarodkam zachoŭvańnia rodnaj movy, krynicaj uzbahačeńnia jaje litaraturnaha płasta. Zaŭždy, kali słuchaju havorku viaskoŭcaŭ, lubujusia, jak jana pryhoža i strojna lijecca, jakaja jana žyvaja i miłahučnaja.
Udvaja pryjemna, što ŭ dušy viaskoŭcaŭ svajo admietnaje miesca zajmajuć i kniha, i hazieta, u tym liku i rajonnaja. Jany nie tolki jaje čytačy, ale i hieroi publikacyj, roznych padziej, a taksama i aŭtary. Tamu niama nijakaha pierabolšańnia ŭ tym, kali havorycca, što hazietu my stvarajem razam z čytačom, uvažlivym da knižnaha i hazietnaha, i ŭ cełym da słova.
