Maŭčaŭ, maŭčaŭ i nie vymaŭčaŭ. U mianie da Biełsata staŭleńnie pryblizna takoje ž, jak da Džona našaha Silviera. Kali u jaho ŭsio było ok, ja cicha paśmiejvaŭsia z chadziačaha bajavoha listka. Kali ŭ jaho stała ŭsio błaha, ja vielmi zasmuciŭsia. Kali jaho vyzvalili, ja znoŭ abradavaŭsia, što u nas jość žyvy-zdarovy bajavy listok, jašče bajaviejšy.
Da Biełsata ŭ mianie byli, kaniečnie, pretenzii. Usialakija, roznyja i pieraličvać ich sensu niama. Tam byli talenavityja ludzi, a byli zasłužanyja, tam było cikavaje, a było — «kab było». Samaje škodnaje, što ź Biełsatam adbyłosia — nadańnie jamu statusu śviatoha, čyju śviataść nielha navat abmiarkoŭvać. Heta nie išło śviatomu na karyść, chacia i, skažam ščyra, dobryja spravy rabić jon ad hetaha nie pierastavaŭ. Pakul jon jość, jon moža palapšacca i palapšać. Kali jaho nie stanie — nikomu nie palapšeje. Ale možna budzie jašče što-niebudź pałamać.
Na Biełsacie pracujuć ludzi, apantanyja svajoj spravaj. A na apantanych dobraj spravaj zaŭsiody pryjemna hladzieć. Simvałam hetaha kanała dla mianie zaŭždy była i jość Hanna Aziemša, vieršnik biełaruščyny, jaki štochvilinna ŭ biełaj pienie pranosicca na svaim samakacie tudy-siudy. Tudy-siudy. Šmat imionaŭ, jakich nie pieraličyć. Aleś Zaleŭski, Valeryja Ułasik, Valera Rusielik, Pavał Mažejka, Dźmitry Hurnievič, Eduard Mielnikaŭ, Volha Hardziejčyk, Alaksandar Barazienka, Siarhiej Kavaloŭ… Mnohich ja prosta asabista nie viedaju, što, jak kažuć nie admianiaje.
Biełsat byŭ, i heta było dobra. Biełsat moh stanavicca lepšy, i heta vielmi narmalna. Ja spadziajusia, što Biełsat budzie.
Pamiataju my spračalisia ź Dźmitryjem Hurnievičam i jon mnie kazaŭ, što nichto dla Biełarusi nie robić tak šmat, jak Polšča.
Što ž. Maski, nibyta, skinuty. Ciapier, imavierna, ad Polščy nam zastajucca adny karty palaka. Navat nie viedaju, jak dalej nasić u sabie pačućcie padziaki za hetuju ružovuju śvińniu, ale heta maje prablemy.
Ździŭlaje toje, što Polšča nie razumieje, što Biełsat — samy lepšy ŭ śviecie łabist intaresaŭ Polščy nie tamu, što tam pracavali «ałły broń naadvarot». A jak raz tamu, što nie. Tam pracavali ludzi, jakija umiejuć lubić Biełaruś i umiejuć być udziačnymi. Udziačnaść sapraŭdnych patryjotaŭ susiedniaj krainy — što moža być lepšym? Prosta dobryja ludzi umiejuć canić dobraje. Prosta raniej možna było skazać: palaki dla nas finansujuć Biełsat. Ciapier jany dla nas buduć finansavać polski kanał? Skis arhumient.
Darečy, dziŭna, jak možna nie razumieć, što, pa sutnaści, polski kanał tut, u Biełarusi, nikomu nie treba. Tym, kamu patrebny tut polski kanał na samoj spravie, daŭno nie patrebny polski kanał. Tym, kamu nie patrebny polski kanał, nie patrebny polski kanał. Kartaapalačanyja i biez kanała zvalać u Biełastok. A astatnim — da lampački.
Mnie pryjemna, što situacyja stała sterylnaj, ale mnie škada svaich iluzijaŭ. Ci, dakładniej, svajoj nadziei na pamyłkovaść ułasnaha śvietapohladu. Mnie škada apantanych ludziej i taho, što ich apantanaść raśsiejecca drobnym sitam i, jak zaŭsiody, mima našaj hradački, na jakoj zabaroniena ŭzrastać. Što ž. Nie skazać, kab niešta mocna pamianiałasia: ruskija zabirali ŭ nas usich. Palaki zabirali lepšych. Kamu ź ich ja mušu być bolš udziačnym — aptaviku ci pierfiekcyjanistu z roźnicaj, nie viedaju.
Viedaju, što sumna. Viedaju, što mieŭ racyju Adam Mickievič: «Nie cenim majučy, a stracim załatoje — škada».
Ale kali možaš, Biełsat, kali ŭ ciabie atrymajecca, pastarajsia i žyvi, #biełsatžyvi
