Maja ty sirata, havoryš hanarliva,
Što koliś kvietki znoŭku narodzić tabie niva.
Pakryŭdžanaj žyvieš ułasnymi dziaćmi,
A ŭsio ž tvoj šept nam śnicca: ŭstavaj, dalej idzi.
Bališ ty mnie, duša, jak rodny džališ kraj,
Tvaju tuhu ja baču, ja čuju tvoj adčaj.
Tvoj duch žałobna płača, tvoj kryk pavietra reža,
Apošniaju ty ŭpała z Babilonskaje viežy…
Taboju hučyć sonca, taboju hučyć nieba,
Taboju hučać śpievy, što piaje ŭletku hleba,
Taboju robić cudy dzivosny čaradziej,
Taboju svaje pieśni ŭje miły sałaviej,
Taboju pakutuju, taboju ja čakaju,
Taboju narod dojdzie da stračanaha raju.
Taboju hučyć recha dalokaha kachańnia…
Nia budzieš ty praklataj na viečnaje maŭčańnie!
0
0
0
0
0
0
