Rospač
Płaču,
zachłynajučysia ad rospačy —
śviatar adpiavaje baćku
nia toj movaju,
jakoju jon žyŭ,
i ja nie mahu pierajnačyć
słovy čužynskija
nad rodnaj mahiłaj.
Vypraboŭvaju viecier
Roŭnieńka
praz sorak dzion,
jak baćka cialesny
pakinuŭ mianie nazaŭsiody,
siły niabiesny
zabrali majho
ajca duchoŭnaha.
Staju ŭ aholenym poli —
vypraboŭvaju viecier.
Vilenskija ściežki
Da vysokaje Vostrabramskaj,
da ŭtrapionaha Kastusia,
da nastrunienaj Hanny,
da niepatopnaha Jazafata —
i možna viartacca
ŭ zvarušny pobyt,
trymajučy ŭ nierušy
kvadraturu byćcia.
Troje ŭ Suśviecie
My hulali ŭ Baja,
katory bieh pa ścianie
ŭ čyrvonym kaptanie.
Dźvie pary palcaŭ
šparka imčali
pa pryćmiełaj kvatery
dy ŭskočyli na padvokańnie,
za jakim na bezavym niebie
vymaloŭvaŭsia maładzik.
Baj źnieruchomieŭ,
źnijakavieŭ i źnik vokamhnienna.
A moj dvuchhadovy
kampańjon pa hulni
ŭračysta abvieściŭ,
chto ŭ hety viečar
vaładaryć suśvietam —
Jaś,
Baba
i Miesiačyk.
Raźvitańnie z sadam
Niedaćviłuju ružu
prychopiać marozy
i pojdzie pad śnieh
skamianiełaja kroŭ,
krasavickim daśviećciem
adcinak zmarnieły
chtoś zreža —
nia ŭbaču taho.
