Piacichvilinka dabryni. Ja raskažu kali biełarusy pačnuć razmaŭlać pa-biełarusku. Nu, prynamsi, mnohija. Raskažu z prykładam, a nie prosta tak: bła-bła-bła. Karaciej, pajechali my adnojčy ŭ Hruziju.
Dobraj takoj, dušeŭnaj kampanijaj i byŭ siarod nas, daŭno znajomych ludziej, adzin novy chłopiec, Loša. Skažam tak: siabra adnaho pryjaciela, jaki sam nie pajechaŭ. Locha byŭ pryŭkrasien. Amatar vypić ź vielmi tonkim i dobrym pačućciom humara, načytany, ź jarkim zachodnie-biełaruskim akcentam - duša kampanii. Karaciej, ź Lošam my paznajomilisia ŭ dzień adpraŭki z čyhunačnaha vakzała i nie prasychali da samaha Kijeva. A paśla jašče 2 tydni. Krutata. Ale była adna akaličnaść. Da majoj biełmovy Locha staviŭsia ź vidavočnym napružańniem. nie varoža, a ź niedavieram niejkim. I z naściarožanaściu.
Ale ŭ astatnim usio było kruta. Ciahacca ź Lošam u adnoj kampanii było viesieła. Nu voś naprykład kali my jechali na funikulory nad Tbilisi i maja žonka kałaciłasia ad stracha, utknuŭšy ŭ mianie nos, - Locha łaskava kranuŭ jaje za plačo i viasioła skazaŭ: nie biady, Kaciuša, čo ty baišsia?! pahladzi-ka što tam unizie takoje?!
- Što tam?
- Nie baču-nie baču! A! HEta kabinka funikulora valajeccca!
Locha pryŭkrasien.
Tak stałasia, što pajezdka pryjšłasia na moj dzień naradžeńnia i adnym dniom uviečary my sabralisia ŭ miascovym restarančyku. NU i jak vodzicca tosty tam i ŭsio takoje. Nu i dachodzić čarha da Lošy, jon, vidavočna krychu chvalujecca, tosty kazać nie lubić (i bolš za nastupnyja dni nivodnaha tosta nie skazaŭ), narešcie ŭstaje i pačynaje na čyściejšaj biełaruskaj movie, šparka tak z cudoŭnym biełaruskim akcetam, jaki mnie nikoli nie zajmieć, zyčyć mnie zdaroŭja, ščaścia, kachańnia, dobrych klijentaŭ i usiaho-usiaho. Ja cicha afihieŭšy čakaju, pakul jon skončyć i kažu: nu nichranasie ty, Locha, pa-biełarusku mahioš. A ja-ta dumaŭ, što ty u nas apalityčny prahramist z uchiłam u rusafilstva.
- Da ty što, ja ž ź Lachavičaŭ. Žyvie Biełaruś i ŭsio takoje.
Na hetym źnikła naściarožanaść, na hetym ź Lošy vyparyŭsia niedavier. I ja zrazumieŭ, što toje, što ja prymaŭ za prychavanuju varožaść - było ździŭleńnie typu: jon heta surjozna, ci prykałvajecca?
Kaniešnie, u bližejšy čas nikudy nie padzienucca usialakija pidarasy ŭ kiepskim sensie słova, jakija buduć «ruski mir» i «havaricie na narmalnam jazykie». Ale jak tolki naša vusataje nieparazumieńnie abnulicca…Vy viedajecie, u ledavitym akijanie tempieratura vady byvaje nižejšaj za nul, ale lod nie ŭtvarajecca, praź jaje salonaść i dla stvareńnia ildu patrebnaja pieršaja jahonaja čaścinka. Jak tolki jana ŭtvorycca vakoł jaje imhnienna vyrastaje ledavik. Dyk voś mnie padajecca, što ahromnaja kolkaść ludziej ź Minska, ź Lachavičaŭ, Bresta, Brasłava, Homiela, Viciebska, Horadni i h.d. čakajuć svajho vypadka, kali možna budzie skazać tost pa-biełarusku, jak umiejuć, svaim ludziam i kab heta było nie soramna. Čakajuć, kab było kamu jaho skazać, bo jany pavieryli, što «eto biednyj jazyk», bo im dakazali, što heta «nie očień-ta pa-śviecki». Ale mova ź ich nikudy nie źnikła. Jana čakaje pieršuju ildzinku. Dy i vada, ja upeŭnieny, stanie mienš salonaj. Chutka.
