Narešcie pahladzieŭ «Levijafan». Źviahincaŭ u im — tytan. Ja naradziŭsia ŭ rasiejskaj hłybincy — u siaredzinie Sibiry. I dziesiać hod tam pražyŭ. Ja bačyŭ, ja čuŭ, ja adčuvaŭ - tak jak zaraz u Źviahincava. Bo byŭ dziciem i supraciŭlaŭsia ŭsim sercam tamu, što ludzi mohuć pahadžacca na takoje isnavańnie.
Ja siamihadovym stajaŭ ciomnymi zimovymi ranicami ŭ čerhach za hadzinu da adkryćcia praduktovaj kramy — maci staviła mianie, i biehła na pracu. A mnie paśla davali miasa amal biaz kostak, bo škadavali dziciatka, što prastajaŭ hadzinu na marozie. Ja byŭ u takija dni hierojam siamji i viedaŭ, što žyvu nie darma.
Kali ja išoŭ u škołu, to kožny pracoŭny dzień na vośmuju ranicy na abjekt majoju vulicaju Narymskaju vieźli kałonaju aŭtazakaŭ kanvoj źniavolenych: šmatpaviarchovy hatel u centry horadu daŭ raskolinu ad fundamientu da dachu i moh abrynucca. Tamu na jahonym avaryjnym ramoncie pracavali zeki — bo ich było nie škada, kali što zdarycca. My treciakłaśnikami źbiahali sa škoły, kab pahladzieć na ich. Ja pamiataju ichnija tvary i vočy praz kalučy drot, jakim była abniesienaja budova — da siońnia.
My bilisia da pieršaj kryvi ŭ kožny pieršy dzień kožnaj pijanierłahiernaj źmieny, kab akreślić łahiernuju ijerarchiju unutry atrada. Kožny z kožnym pa čarzie. Chto admaŭlaŭsia bicca — praŭ škarpetki i majtki za ŭsimi, chto byŭ vyšejšy za jaho ŭ ijerarchii da kanca źmieny. Kali nie chacieŭ — jaho źbivali šmat na adnaho.
Heta SSSR znutry. Heta moj pryvatny Levijafan. Ja ŭvieś čas našu jaho ŭ sabie. Ja chacieŭ by być hatovy palić ahniom usio, što pahadžajecca žyć tak. Pakul što ja nie mahu. Ale kali Levijafan pryjdzie na ziamlu, što stała majoju — bo na joj možna nie žyć tak, jak ja bačyŭ u dziacinstvie — ja ŭpeŭnieny, što zmahu. Da apošniaha frahmientu DNK piacisothadovaj impierskaj navałačy. Pakul chopić ahniu ŭnutry. Dla syna, dla dački — kab im nie daviałosia nasić Levijafana ŭ sabie ŭsio ichniaje žyćcio.
