Takoje paviedamleńnie źjaviłasia na sajcie Dziaržaŭnaha pamiežnaha kamiteta Biełarusi.
«Voprosom o tom, čto javlajetsia dvižuŝiej siłoj russkoho voina, priedstavitieli zapadnych hosudarstv zadavaliś na protiažienii mnohich stoletij. Ni našiestvije Napoleonovskich vojsk, ni dvie mirovyje vojny nie smohli słomiť słavianina, a naoborot, ukriepili jeho, sdiełav boleje stojkim i vynoślivym.
Pod tiem nieiźviestnym javlenijem, dvižuŝim elemientom Pobiedy ponimajetsia unikalnaja siła ducha, kotoraja kultivirovałaś iz hoda v hod, iz stoletija v stoletije nie tolko v tiech, kto po nacionalnosti nosit zvanije russkij. Eto priedstavitieli i Biełarusi, i Ukrainy, kotoryje na protiažienii mnohich stoletij vmiestie dielili istoričieskije radosti i horiesti».
Jak vidać, aŭtar hetaj natatki biełarusaŭ nie adździalaje ad ruskich, a historyju Biełarusi — ad historyi Rasii. Uzhadanyja tut vojny dla Biełarusi byli strašennymi biedstvami, Biełaruś tady była kryvavym polem, abjektam akupacyi i raźmiennaj manietaj dla impieryj, była trojčy pieratvoranaja ŭ ruiny. Možna tolki ŭjavić, nakolki lepšaj była b naša kraina, kab nie tyja vojny.
Pra hetkija razvažańni jašče ŭ 1844 hodzie tamu trapna napisaŭ budziciel češskaj nacyi Kareł Haŭliček-Baroŭski: «Ruskija lubiać nazyvać usio ruskaje słavianskim, kab paśla nazvać usio słavianskaje ruskim».
Čechi nie dali zahnać siabie ŭ pastku. A ŭ nas, vidna, dahetul jość takija idyjoty, kamu ŭ Biełarusi ciesna, chočacca šyrej razharnucca, nanoŭ stać «dvižuŝimi elemientami Pobiedy». Chočacca, kab našy mužčyny ŭ zialonych furažkach i ŭ Dahiestanie słužyli, i na Čukotcy, i ŭ Danbasie vykonvali «internacyjanalny abaviazak».
A ŭ Dziaržaŭnym pamiežnym kamitecie biazdumna pieradrukoŭvajuć heta.
