Hetym rankam ja zabiehła ŭ McDonalds, kab vypić kavy i sustreć novy dzień jašče nie ŭ šmatludnym Minsku. Hetaje miesca, darečy, da 9 ranicy zusim nie toj McDonalds, da jakoha my zvyklisia: ź vialikimi čerhami, adsutnaściu miescaŭ i biaskoncym homanam. Zranku tut pachnie smačnaj kavaj, sonca pryjemna śviecić u vokny, a za stolikami siadziać niešmatlikija naviedvalniki. Nichto nikudy nie śpiašajecca.
Hetaja ranica zrabiła ŭvieś moj dzień. Nie paśpieŭšy ŭvajści, ja pačuła pryjemnyja dla vušej słovy «Kali łaska, vaša kava». Ci nie padałosia mnie? Nie pavinna było, bo vušy zvyklisia vyłučać sa šmatlikich słovaŭ mienavita biełaruskija, a siarod koleraŭ mienavita bieła-čyrvona-biełaje spałučeńnie. Tamu tut ciažka siabie padmanuć.
Padychodžu bližej da kas i baču taho samaha biełaruskamoŭnaha chłopca, pra jakoha ŭžo paśpieli napisać u našych ŚMI. U žyćci jon akazaŭsia jašče lepš. Vielmi abajalny chłopiec, ź jašče bolš abajalnaj uśmieškaj i viasiołymi vačyma.
Ja zastyła na miescy i nie mahła pavarušycca. Nie viedaju, što moža być pryjemniej, čym čuć movu ŭ takoj ustanovie. I mova hučała nie jak niešta ścipłaje. Chłopiec hučna i vyrazna pramaŭlaŭ kožnaje słova. I rabiŭ heta z takim honaram i zadavalnieńniem, što, kali ty nie razmaŭlaješ na biełaruskaj movie, dyk dakładna zachočaš. A kali dadać firmovuju vietlivać supracoŭnikaŭ McDonalds, dyk usio heta pieratvarajecca ŭ sapraŭdny cud. «Što žadajecie? Harbata? Kava? Prychodźcie jašče. Budziem rady vas bačyć», — hetaja płyń słovaŭ nie spyniałasia.
Viadoma ž ja pajšła da jaho ŭ kasu. I tut było ŭsio jak u filmie. Biełaruskamoŭnym filmie. Jak tolki ja pramoviła pieršaje słova, miž nami imhnienna ŭtvaryŭsia inšy śviet, ź jakim ja ŭsio nijak nie mahła raźvitacca. Tamu zamaŭlała i zamaŭlała, tolki paśla zrazumieła, što stolki źjeści ja nie zmahu. Mnie padavałasia, što jość tolki voś takaja pryhožaja i sapraŭdnaja Biełaruś, a ŭsiaho inšaha niama i prosta być nie moža. Pačuŭšy biełaruskuju movu, čałaviek čamuści adrazu stanovicca dla ciabie značna bolš blizkim, čym inšyja. Navat kali vy adno adnaho nie viedajecie i navat kali bolš nikoli nie budziecie razmaŭlać.
Ja ŭziała svaju kavu i syšła. Ale heta była samaja lepšaja kava, jakuju mnie davodziłasia pić. I ranak byŭ takim ža admietnym, bo ja sustreła jaho ŭ sapraŭdnaj, jeŭrapiejskaj i pryhožaj Biełarusi, mienavita takoj, jakoj jana pavinna być.
