«Daviałosia i vypravić raniejšuju pamyłku: z sajuza adzinahałosnym rašeńniem členaŭ Prezidyuma byŭ vyklučany kiraŭnik partała «LitKrytyka» Alaksandr Novikaŭ», — napisała Raisa Siniaŭskaja, karespandentka haziety «Litaratura i mastactva».
Partał «Litkrytyka.by» byŭ zasnavany ŭ kastryčniku 2010 hoda. Na jaho staronkach sustrakałasia šmat abrazaŭ u bok najlepšych biełaruskamoŭnych piśmieńnikaŭ, a taksama pradstaŭnikoŭ nacyjanalnaj intelihiencyi.
Publikacyi Novikava ŭskosna paŭpłyvali na toje, što z SPB niadaŭna vyjšła piać značnych tvorcaŭ: prazaiki Andrej Fiedarenka, Aleś Navaryč i Valer Hapiejeŭ, paetka Raisa Baravikova i dziciačaja piśmieńnica Alena Masła.
«Pra svoj vychad, a taksama pra toje, jakaja ja svołač, zaprašaju pačytać na sajcie Litkrytyka.by, — iranizavała Alena Masła ŭ svaim Fejsbuku. — Pačytaŭšy ciopłyja słovy pra siabie, pierakanałasia ŭ čarhovy raz, što zrabiła adzina pravilny krok, daŭno žadany».
Darečy, artykuł Novikava, pryśviečany vychadu piśmieńnikaŭ z sajuza, nazyvaŭsia «Tieatr absurda, ili «Krysy biehut s korabla»?».
Piśmieńnikaŭ i ludziej, jakija lubiać biełaruskuju movu i zaklikajuć da jaje vykarystańnia, Novikaŭ nazyvaŭ niajnačaj jak «movafiłami».
U pryvatnaści, Novikaŭ pisaŭ: «Nikakaja tvaŕ nie možiet ukazyvať, na kakom jazykie mnie obŝaťsia ili pisať. Eto unižajet moi čiesť i dostoinstvo. Ja priedstavlaju siebie: smieniajetsia vłasť i u rula stanoviatsia movofiły. Čto budiet? Pravda, eto my užie prochodili, no siejčas mohut byť kratnyje pośledstvija».
Takija pohlady padalisia praźmiernymi navat dla aficyjnaha SPB, jaki amal nikoha nie vyklučaje sa svajho składu. Vyniatkam stali padziei 2008 hoda. Tady z arhanizacyi byŭ vyklučany Eduard Skobieleŭ, aŭtar kazki «Pryhody Arbuzika i Biabieški», vykryvalnik žydamasonskaj zmovy i sijanizmu i doŭhačasovy supracoŭnik Administracyi prezidenta.
Takim čynam, kiraŭnictva piśmieńnickaha sajuza imkniecca zachavać centrysckuju pazicyju.
«Choču obratiťsia ko vsiem movofiłam, rievolucionieram… Jeśli vas trusit ot portała Litkritika.baj, ili vas privodiat v biešienstvo staťji, raźmieŝiennyje na niem, iditie rovnieńko k našiemu biełorusskomu małoiźviestnomu hieniju, uvažajemomu Sierhieju Ihumnovu. Jeśli on vierbalno s vami nie spravitsia, to dast tabletočku, i vam srazu staniet chorošo…», — tak adhukaŭsia Novikaŭ na krytyku svaich publikacyj. A voś jahony vodhuk na rašeńnie Sajuza:
«Jasno odno, čto poviedienije Nikołaja Čierhinca stanovitsia vsie boleje nieadiekvatnym i načinajet razdražať vysšich rukovoditielej strany. Priedvariaja voprosy, skažu — nikakich publičnych siensacionnych razobłačienij nie budiet».
