My ŭ vioscy nazyvali jaje «čaromchaj». Pryjezdžyja z Barysava kazali «buzina».Vializny kust hetych jahad ros na zaścieńni (tak nazyvali my terytoryju pamiž ludskimi harodami i kałhasnym polem).
Małymi nie mahli dačakacca, kali ž hetyja jahady narešcie paśpiejuć. Pieratvoracca z čyrvonych u ciomna sinija. Taho samaha čakali i vierabji, jakija z radaściu dziaŭbli «čaromchu».
Potym ja razam z susiedskimi chłopcami (adzin ź ich siońnia bijatłanist zbornaj Biełarusi, druhi zajmajecca vytvorčaściu hadžetaŭ) uzbrojvalisia samymi vialikimi, jakija tolki možna znajści, kubkami. Dy išli ich źbirać. Spačatku čornymi stanavilisia ruki, a potym užo rty.
Rasła «čaromcha» i ŭ lesie. Dakładniej na ŭźleskach.
Smak u hetaj jahady pryjemny. Nie nadta sałodki, ale i biez harčynki ci kiślinki. Jeli ich usie: i małyja, i darosłyja. A voś vareńnie nie pamiataju, kab choć chtości varyŭ.
Toje, što heta nie čaromcha, daviedaŭsia ŭžo praz šmat hadoŭ. Kali sprabavaŭ rastłumačyć kamuści sa znajomych pra hetuju jahadu. Va ŭsich byli svaje nazvy. Razynki, karynka, razmoryny, kakałuša. Tak u roznych rehijonach krainy nazyvajuć hetuju jahadu.
Nasamreč — heta irha. Tolki voś sapraŭdnaja nazva čamuści nie pryžyłasia. Kažuć, što raślina hetaja trapiła ŭ Biełaruś tolki ŭ XX st., tamu takaja roznaść u nazvach.
Padzialiciesia ŭ kamientach, jak nazyvali hetuju jahadu ŭ vas. I, kali možna, paznačajcie miascovaść.
