Вікторыя Кляўко на XXXI Мінскай міжнароднай кніжнай выставе-кірмашы. Фота: «Звязда»
Аповесць «Па што ідзеш, воўча?» з’явілася ў друку ў 2020-м. Гэта твор пра беларуску Рыну, якая доўгі час пражыла за мяжой, дзе даглядала старых. Смерць бабулі, Дарошкі, прымушае Рыну вярнуцца ў беларускую глуш, дзе жанчына мусіць пахаваць бабулю і аднавіць сувязь з Радзімай.
Аповесць знайшла прызнанне ў чытачоў.
У 2021-м гэтая кніга атрымала літаратурную прэмію імя Ежы Гедройця, была перакладзеная на чэшскую мову.
У адрозненне ад Курс, імя Вікторыі Кляўко пакуль што не на слыху.
Дзяўчына чакае публікацыі свайго першага рамана «Вырай», які выйдзе ў 2025 годзе ў дзяржаўным выдавецтве «Мастацкая літаратура». Кляўко дабілася гэтага праз перамогу ў літаратурным стартапе LitUp — яго арганізавала Міністэрства інфармацыі.
Вікторыі 33 гады, яна займаецца пісьменніцтвам апошнія некалькі гадоў. Да гэтага дзяўчына мела майстэрню вязаных дываноў BelkinHome, краму баваўнянага шнура і і сузаснавала крэатыўны маркет адзення і аксэсуараў. У ранейшым інтэрв'ю Вікторыя казала, што мела шмат хобі — скрапбукінг, танцы, спевы, шыццё адзення, маляванне.
Дзяўчына выкупіла дом сваіх прабабулі і прадзядулі, плануе займацца яго рэстаўрацыяй.
Вікторыя прайшла курсы журналістыкі ў расійскім інфармагенцтве «Аврора». Таксама Вікторыя праходзіць навучанне ў расійскай пісьменніцы Марыны Ахмедавай (тая знаходзіцца пад санкцыямі ўсіх краін ЕС праз сваю падтрымку, у тым ліку інфармацыйную, расійскага ўварвання ва Украіну).
Вікторыя Кляўко. Фота: eta_belka / Instagram
Але вернемся да «Выраю». У сацсетках Вікторыя апісвала раман так: «Ён пра сціплую поўнач Беларусі, пра жыццё ў забытай Богам і карэннымі жыхарамі вёсцы, пра неабыякавых, хто застаўся, на якіх, як на нітачцы ў пацерках, усё звычайна і трымаецца, і пра другі шанс, які часам даецца не толькі людзям, але і самой Радзіме».
Газета «Звязда» прыводзіла яе словы пра будучы раман:
— Хацелася расказаць гісторыю пра вяртанне дадому. Мая галоўная гераіня 17 гадоў таму эмігравала ў Германію ў пошуках лепшага жыцця. Прафесійна яна рэалізавалася, але асабістае жыццё, на жаль, не склалася, — расказала пісьменніца. — На парозе свайго 50-годдзя яна вымушана вярнуцца ў родную вёску на поўначы Беларусі і праводзіць сваю маці ў апошні шлях. Там яна сутыкаецца з тым мінулым, ад якога так старалася ўцячы, шмат чаго пераасэнсоўвае і ў выніку вяртаецца ў Беларусь, бо разумее, што яе месца тут.
Вікторыя выкладала главы з «Выраю» ў сваім тэлеграм-канале.
Урыўкі «Выраю». Фота: @monolit36 / Telegram
У тэлеграм-канале пісьменніцы чытачы ў каментарах папрасілі яе пракаментаваць падабенства сюжэту з аповесцю Святланы Курс.
Паводле слоў Вікторыі, яна не чытала «Па што ідзеш, воўча?», не мела намеру капіраваць сюжэт і мяркуе, што яна і Курс проста звярнуліся да адной і той жа тэмы, бо яна актуальная і вітае ў паветры. Дзяўчына піша, што калі паўторы ў літаратуры недапушчальныя, вялікая частка класікі не мае права на існаванне, бо «і тэмы, і сюжэты могуць перасякацца».
Цікава пры гэтым, што, гледзячы па сацсетках, Вікторыя спрыяе арганізацыі кніжнага клуба, дзе чытаюць творы беларускіх аўтараў.
Святлана Курс пракаментавала «Нашай Ніве» сітуацыю так: «Павінна ж быць і ў зайца радасць».
«Наша Нiва» — крыніца якаснай інфармацыі і бастыён беларушчыны
ПАДТРЫМАЦЬ «НН»Чытайце таксама:
Каго з беларускіх пісьменнікаў найбольш выдавалі за савецкім часам? Не ўсіх вы ведаеце
Якое пытанне мы мусім сабе задаць? Лекцыі Франкла — пра тое, як знайсці сэнс у часы вайны і пакутаў
