Фота: Chanin Nont / Getty Images
«Я — для забавы. Сям'я ў мужчыны ў іншым месцы»
Ніна, 33 гады:
«Я скончыла прэстыжны факультэт БДУ, у маім запасе дзве замежныя мовы і, у мінулым, нядрэнная «офісная» кар'ера. Утрыманкай я стала ў 29 гадоў і выпадкова. Гісторыя была простая, як у многіх дзяўчат. Мы з кампаніяй адзначалі дзень нараджэння сябра ў рэстаране, калі ўсе пайшлі танчыць, я засталася за столікам — ногі балелі ад туфляў на высокім абцасе. Нечакана да мяне падсеў мужчына. Ён быў адзеты не ў брэнды, але ад яго веяла вялікімі грашыма. Ён прадставіўся, даў візітоўку і прапанаваў схадзіць на каву.
На першым спатканні мы пераспалі. Ён адразу папярэдзіў, што жанаты, што шмат працуе і што часу на ўсякую рамантыку ў яго няма. Затое ёсць грошы, якімі ён гатовы са мной дзяліцца. На той момант я так стамілася ад руціны, якая мяне атачала на працы, што пагадзілася амаль не думаючы. Мы абмеркавалі суму майго ўтрымання і фармат нашых сустрэч — гэтых дамоўленасцей мы прытрымліваемся да гэтага часу.
Пакуль мяне ўсё задавальняе. Грошай, якія ён мне выдзяляе, хапае, каб годна жыць і адкладаць на той дзень, калі маё «салодкае жыццё» скончыцца, бо такі дзень калісьці настане. У мяне няма ніякіх ілюзій: палюбоўніца — гэта забаўка, а сям'я ці нешта сур'ёзнае ў мужчыны, як правіла, у іншым месцы.
Але і мяне гэтая сувязь не абавязвае на глыбокія пачуцці. Для таго, хто мяне ўтрымлівае, я заўсёды вольная, для яго ў мяне заўсёды добры настрой і ахайная знешнасць. Ён — мая праца, а адпачынак «для душы» я таксама маю на баку, але мой «асноўны» мужчына, вядома, не павінен пра гэта даведацца.
Ці траўміруе псіхалагічна такая праца? Так, але сфармуляваць, чаму часам бывае дрэнна, я пакуль не магу. Цяпер разбіраемся ў гэтым з псіхолагам».
Фота: unsplash.com
«Я палюбоўніца, пакуль не скончу ўнівер. Потым з'еду з гэтага горада»
Ганна, 25.
Некалькі гадоў таму Ганна пераехала ў Прагу — там яна паступіла ва ўніверсітэт. Аня родам з маленькага горада, сям'я небагатая, але, як кажа дзяўчына, дружная. Пераезд дачкі ў Еўропу стаў для яе бацькоў непасільным цяжарам — дапамагаць матэрыяльна яны не могуць.
«Адна з сябровак, у якой фінансы таксама спявалі рамансы, прапанавала мне пайсці ў вэбкам-мадэлі. Там я прапрацавала паўгода, але потым кінула, пабаяўшыся, што бацькі пра гэта могуць даведацца. Прыкладна ў той час мяне пазнаёмілі з мужчынам, які шукаў «дзяўчыну для пастаянных адносін».
Ён старэйшы за мяне, але ў добрай фізічнай форме. Ніякіх канкрэтных дамоўленасцей у нас няма: ён здымае мне кватэру, дорыць падарункі, але сумы грошай кожны раз дае розныя. Гэта не зручна, бо я не магу планаваць свой бюджэт. Таму я пайшла на курсы СММ-менеджара і пакрысе планую пачынаць працаваць.
У любым выпадку, я палюбоўніца, пакуль не скончу ўнівер. Потым з'еду з гэтага горада. Праўда, яшчэ не вырашыла, куды».
«Зразумела, што я ўтрыманка, нядаўна»
Віка, 30 гадоў:
«У свайго «папіка» я закахана шчыра і даўно. Ён старэйшы за мяне, у яго ёсць сям'я і дарослыя дзеці. Разам мы больш за пяць гадоў. Мой мужчына забяспечыў мяне кватэрай, яго кіроўца дапамагае мне са справамі. Падарункі і паездкі таксама ёсць, але гэта хутчэй рэдкасць.
У пачатку нашых адносін я працавала, але з-за гэтага нашы графікі часта не супадалі. Тады ён прапанаваў мне звольніцца і прызначыць «зарплату» за тое, што я буду заўсёды яго чакаць. Мы сустракаемся пару разоў на тыдзень — заўсёды ў мяне. Разам нікуды не ходзім, бо ён баіцца, што нас убачаць удваіх. Ад гэтага мне балюча, але расставацца з ім не хачу — веру, што калі-небудзь мы будзем разам, хоць надзея паступова растае.
Нядаўна мы пасварыліся, і ён прызнаўся, што ў яго ёсць яшчэ адна жанчына, а я — проста ўтрыманка і не павінна прад'яўляць яму прэтэнзій. Так што пра тое, што гэта мая «прафесія», я даведалася нядаўна. Потым ён прасіў прабачэння: дарыў кветкі, казаў, што ляснуў гэта з гарачкі. Але як бы мне не было горка, па факце ён мае рацыю. Непрыемна, але што зробіш».
Чытайце таксама:
