Што ў табе існага, бедны мой, звадны мой век?
Бег напярэймы па коўзкай хлусні галалёдзіц?
Дзесьці, забыты, знікае ў віры чалавек.
Гасне — чужы — чалавек, чалавек адыходзіць…
Ён залягае маўчаннем у зморшчынках дрэў,
боль яго бачны цяпер толькі попаўзням шэрым,
сад знелюдзелы яго ў сваё сэрца бярэ,
лапячы прорвы жывой абрыкосавай верай.
Сад яму з цёплага вецця арэлі пляце —
лётаць і дыхаць зямлі мірыядамі сепій…
Дзесьці, забыты ў людзей, занядбаны ў людзей,
ціха расце чалавек. Яму парасткам — лепей.
Чытайце таксама:
Кніга «Побач» Насты Кудасавай і Святланы Дземідовіч атрымала літаратурную прэмію «Гліняны Вялес»
Наста Кудасава. Пагаворым, запалім у сэрцах на міг ліхтары. Верш
9
0
0
0
1
0
прачытала. гэты верш спадабаўся)