U Homieli 7 kastryčnika adbyłasia sustreča brytanskaha daśledčyka biełaruskaj litaratury, prafiesara Arnolda Makmilina z homielskimi paetami — udzielnikami Škoły maładoha litaratara.
Makmilin pradstaviŭ taksama svaju novuju knihu «Ruń», u jakoj analizuje tvorčaść 40 maładych biełaruskich paetaŭ na padstavie ich debiutnych zbornikaŭ, vydadzienych na pačatku XXI stahodździa.
Prafiesar paznajomiŭsia ź Ninaj Šklaravaj, jakaja ŭ 2007 hodzie arhanizavała Škołu maładoha litaratara, i jaje «vychavancami», tvory niekatorych u knizie «Ruń» daśledavaŭ brytanski navukoviec.
Makmilin adznačyŭ, što Biełaruś — maleńkaja kraina i važna baranić i bierahčy movu, kali jość «Vialiki Brat» — Rasija. «Ukraincy lepš šanujuć svaju movu. U Biełarusi prostyja ludzi dumajuć, što ruskaja mova bolš kulturnaja, čym biełaruskaja. Ja vanituju! Toje, što robiać paety i prazaiki, jakija pišuć dobryja knihi na biełaruskaj movie, — heta abaraniaje ad rasijskaha ŭpłyvu. I tamu ja nie čytaju ruskamoŭnaj biełaruskaj litaratury. Mahčyma, heta maja pamyłka, ale chopić u ich na ruskaj movie svajho. Budučynia jość u biełaruskaj litaratury — kaniečnie. Ja nie prarok, ale ja nie baču kanca: duša naroda adradžajecca ŭ vieršach maładych. Ja pryjechaŭ siudy nie na pachavańnie, nie lublu mohiłki i pachavańnie. Možna skazać — na viasielle», — zajaviŭ BiełaPAN prafiesar.
Jon dadaŭ, što kali kulturnyja ludzi buduć razmaŭlać pa-biełarusku, to mova budzie isnavać. «Maja siabroŭka Hanna Kiślicyna (biełaruski krytyk i litaraturaznaŭca) maje vielmi hučny hołas, i tolki pa-biełarusku, tak što pałova Minsku čuje biełaruskuju movu», — pažartavaŭ surazmoŭca.
Udzielnikam sustrečy jon raspavioŭ pra svoj šlach da vyvučeńnia biełaruskaj movy i litaratury, padzialiŭsia ŭspaminami pra siabroŭskija stasunki z Vasilom Bykavym, znajomstva ź jakim dla brytanskaha daśledčyka — «vialiki honar». Dziakujučy Bykavu prafiesar upieršyniu pakaštavaŭ samahon, a pry sustrečy ŭ Hiermanii jany «pili čarniła, jeli picu i šmat razmaŭlali». «Ja napisaŭ roznyja knihi: dobryja, drennyja i siarednija, i ja vyrašyŭ pisać pra maładych paetaŭ, tamu što biełaruskaja krytyka nie dajšła da šmat kaho. U mianie nie tak šmat pryncypaŭ u žyćci, ale ja pišu tolki pra toje, što ja mahu čytać, ja nie fantaziruju. Tak što chacia b tut sorak paetaŭ, jość jašče inšyja, pra jakich ja prosta nie viedaŭ», — padzialiŭsia Arnold Makmilin.
Ź biełaruskich kłasikaŭ jamu najbolš blizkija Maksim Bahdanovič i Aleś Harun. U Jakuba Kołasa prafiesaru spadabaŭsia «Symon-muzyka». Z tych, chto naradziŭsia na homielskaj ziamli, daśledčyk najbolš šanuje Anatola Sysa.
Litaraturaznaŭca zaznačyŭ, što kniha «Ruń», chutčej za ŭsio, apošniaja, ale, dadaŭ jon, «pabačym, pabačym».
Makmilin vučyŭsia ŭ Łondanskim univiersitecie, abaraniŭ dysiertacyju, vykładaŭ ruskuju movu i litaraturu ŭ roznych VNU, prafiesar ruskaj litaratury, člen Anhła-biełaruskaha tavarystva, Mižnarodnaj asacyjacyi biełarusistaŭ, čytaje kurs lekcyj «Uvodziny ŭ biełaruskuju kulturu: mova, litaratura, historyja».
