Paśla bliskučaha finišu na čempijanacie śvietu ŭ Piekinie na dystancyi 800 mietraŭ Maryna Arzamasava dakazała, što jana nie tolki jeŭrapiejskaja, ale i suśvietnaja lohkaatletyčnaja zorka. Dla kahości hetaja pieramoha vyhladała jak siensacyja, ale dla Maryny heta zakanamierny vynik karpatlivaj šmathadovaj pracy. U spartyŭnym asiarodździ jana viadomaja jašče jak adna z samych ekstravahantnych i stylovych spartovak. My zavitali ŭ hości da Maryny ŭ jaje novuju kvateru, dzie jana padzialiłasia z nami sakretami žanočaj pryvabnaści, prademanstravała ŭlubionyja rečy sa svajho harderobu i raspaviała pra padrychtoŭku da hałoŭnaha startu čatyrochhodździa — Alimpijady ŭ Rya.
«Na spabornictvach ty pavinnaja zabyć pra svaju žanočuju sutnaść»
Napiaredadni čempijanatu śvietu ja vyčytała dzieści ŭ internecie cikavy vyraz: «Nie zabyvaj, što ŭ pieršuju čarhu ty — mužčyna, a tolki potym — słabaja i biezabaronnaja dziaŭčyna». I heta całkam pra nas, spartovak. Na spabornictvach ty pavinnaja zabyć pra svaju žanočuju sutnaść. Kab pieramahać, treba mieć mužčynski bajcoŭski charaktar i pastajanna dabivacca ad siabie «niežanočych» emocyj. Tamu, pierafrazavaŭšy našu nobieleŭskuju łaŭreatku Śviatłanu Aleksijevič, u sportu nie žanočy tvar.
Zrazumieła, razumny bałans taksama musić być. Heta časam składana, ale nielha zabyvać pra svaju žanočuju sutnaść i rabicca hrom-babaj. Asabista ja ŭ pazaspartovym žyćci imknusia rabić toje, što ŭłaściva tolki žančynam: raduju siabie pryhožaj vopratkaj, pryčoskaj, manikiurami-piedykiurami, navat žanočyja sieryjały časam hladžu. Heta zdorava padymaje nastroj i dapamahaje dasiahnuć dušeŭnaj raŭnavahi. Niezdarma ŭ samy składany dla nas pieryjad — pierad važnym startam — bolšaść lohkaatletak robić pryčosku, makijaž. Hety svojeasablivy rytuał dapamahaje nam supakoić unutrany mandraž, nastroicca na start i vyjści na biehavuju darožku pryhažuniami. Usio ž taki žančynu žančynaj robić žanockaść i chatnija abaviazki. Kali jość čas, abaviazkova niešta hatuju dla muža i dački, prybirajusia. Naprykład, ja nie dazvalaju svajmu mužu myć padłohu — nie mužčynskaja heta sprava!
«Nikoli nie addam za sumku 2 tysiačy dalaraŭ»
Ja prytrymlivajusia roznych stylaŭ. U mianie niama bjuci-ikon. Mnie vielmi padabajecca dahladać siabie i być u avanhardzie modnych trendaŭ. Ale pry hetym ja imknusia być niepaŭtornaj i zapaminalnaj. U mianie ŭžo skłalisia peŭnyja ŭjaŭleńni pra toje, što mnie padabajecca i pasuje, a što — nie. Z favarytaŭ — styl kežuał. A jašče vielmi lublu elehantnyja sukienki jarkich adcieńniaŭ, rvanyja džynsy, kiedy, majki. Kvateru ŭžo raśpiraje ad majoj vopratki!
Ja vielmi zaniaty čałaviek. Času katastrafična nie chapaje. U asnoŭnym ja papaŭniaju svoj harderob za miažoj, bo tam bolš modnych navinak, dy i ceny značna nižejšyja. Vielmi mnie daspadoby brend Guess. U ich takija pryhožyja sumki, kapielušy, šaliki, kiedy! A na dyzajnierskija rečy ja tolki lubujusia, bo jany vielmi šmat kaštujuć. Pry ŭsioj majoj lubovi da ich, ja adekvatna hladžu na rečy. Hrošy mnie dajucca oj jak nialohka! Kolki namahańniaŭ treba prykłaści, kab ich zarabić… Moža, kali b ja žyła za čyjści košt i nie pracavała, to biez turbot mahła b zapłacić za sumku ad Šanel ci Dolče Habana 2 tysiačy dalaraŭ. A tak treba dumać pra siamju i zaŭtrašni dzień. Hety hod naohuł byŭ pryśviečany našaj novaj kvatery, u jakoj my rabili ramont, nabyvali meblu. Na abnaŭleńnie harderobu nie było ni času, ni hrošaj, tamu kuplali tolki samaje nieabchodnaje.
«Nikoli nie treba siabie zapuskać»
Žančyna nikoli nie pavinnaja siabie zapuskać i zaŭsiody dbać pra svaju pryhažość, jakija b ciažkaści ni zdaralisia ŭ žyćci. Kali ty dobra vyhladaješ, to i adčuvaješ siabie bolš upeŭniena, a nastroj prosta cudoŭny! I ludzi adpaviedna da ciabie staviacca. U čałavieka na ŭzroŭni instynktaŭ zakładzienaja praha da pryhažości i harmonii. Moj kaśmietyčny mastchev — heta roznyja chajłajtary, tanalnyja kremy i bazy pad makijaž, blaski i pamady, asabliva čyrvonyja. Ja addaju pieravahu markam MAC i Loreal. Vielmi ŭvažliva padychodžu i da vybaru parfumy.
Ale mužčyn u žančynie pierš-napierš pryvablivaje blask ščaścia i dabryni ŭ vačach. Treba dumać pazityŭna i abaviazkova rabić dobryja ŭčynki. Heta realna pracuje. Nie treba pačynać ź niečaha hłabalnaha, prosta kožny dzień havarycie sustretym ludziam bolš ciopłych i dobrych słovaŭ. Dabrynia vyjaŭlajecca ŭ drobnym: vietlivaja ŭśmieška, kamplimient, pakarmi zimovym dniom ptušak, dapamažy biesprytulnamu sabačku ci katu znajści starych ci novych haspadaroŭ, papracuj chacia b adzin dzień vałancioram u chośpisie ci balnicy… Adzin nievialički dobry ŭčynak moža źmianić suśviet i prynieści ŭ jaho dabryniu! Hetamu ja vuču i svaju maleńkuju dačušku Alaksandru. Jana ŭ mianie raście sapraŭdnaj modnicaj i maje dosyć uparty charaktar. U jaje svaje ŭražańni pra pryhažość i styl, i časam my doŭha spračajemsia, jakuju sukienku i pad jakija čaravički treba nadzieć dla dziciačaha sadka. Dziaŭčynka — budučaja žančyna, tamu pavinnaja ź dziacinstva raści ŭ pryhažości. Ale ŭ vychavańni Sašy my z mužam vialikuju ŭvahu nadajom duchoŭnym kaštoŭnaściam, kab usio było harmanična.
«U Brazilii mianie b zrazumieli»
My, spartoŭcy, bolš uvahi nadajom svajmu ciełu, tamu niadziŭna, što časta ŭpryhožvajem jaho tatuiroŭkami. I ja — nie vyklučeńnie. U mianie ich šeść. Pieršuju zrabiła ŭ 17. Tady mnie žudasna hetaha chaciełasia, i było biez roźnicy, jaki malunak nabić. Potym užo padychodziła da hetaj spravy z rozumam. Nie dumaju, što spyniusia: abaviazkova zrablu jašče. Za miažoj tatuiroŭki daŭno stali niečym zvyčajnym, i tolki ŭ nas da ich jašče staviacca z aściarohaj. Pamiataju, u svoj pieršy vizit u Braziliju mianie vielmi ździviła vialikaja kolkaść tatu na ciełach miascovych žycharoŭ. Tam vielmi ciopła, ludzi šmat času pravodziać na plažach, tamu i lubiać upryhožvać svajo cieła, kab niečym vyłučacca. Ja tady pažartavała: «Ja maru tut žyć, bo mianie z majoj prahaj da tatu tut dobra zrazumiejuć».
«Biełarusaŭ vyznačaje ciaha da pryhažości»
Jak i ŭsie dziaŭčynki, u dziacinstvie ja vielmi lubiła pałazić pa maminaj kaśmietyčcy. U 90-ja hady hałoŭnym mastchevam dla žančyn byli vialikija nabory kaśmietyki, jakija raskładvalisia na niekalki jarusaŭ. Tam było ŭsio! U majoj maci ich było niekalki. Štości zachavałasia navat da siońniašniaha času. Babula chacieła mnie ich addać, kab ja karystałasia. Śmiešna, tam daŭno skončyŭsia termin prydatnaści. Možna było b vykinuć, ale hetyja kaśmietyčnyja nabory dla mianie kaštoŭnyja jak napamin pra maci.
Asensavana ja pačała karystacca kaśmietykaj u padletkavym uzroście padčas žyćcia ŭ Kalininhradzie, kudy pierajechała paśla trahičnaj hibieli matuli — viadomaj savieckaj biahuńni Ravili Ahlatdzinavaj. Tam mianie vychoŭvali jaje siabry — treniery. Jany zabaraniali mnie karystacca nie tolki kaśmietykaj, ale navat parfumaj. Maŭlaŭ, dobrym dziaŭčynkam heta nie pasuje. I ja ŭsio rabiła ŭpotajki. A kali ŭ 11 kłasie viarnułasia da babuli ŭ Minsk, užo jana sprabavała mianie «vychoŭvać». Ale dapamahała mała, bo ja prosta ašaleła ad taho, što narešcie darvałasia da kaśmietyki! Adrazu pafarbavała vałasy ŭ niejki niezrazumieły jarki koler. Jak, peŭna, va ŭsich, pieršyja maje bjuci-ekśpierymienty byli dosyć śmiešnyja.
U mianie nietypovaja źniešnaść: usio dziakujučy maci-tatarcy i baćku-ŭkraincu. Pa ščyraści, u dziacinstvie ja praz heta pakutavała, bo dzieci časam byvajuć vielmi žorstkimi i kažuć roznyja drennyja słovy… Tolki pastaleŭšy, ja zrazumieła, što maja źniešnaść — heta razynka, jakaja nadaje indyvidualnaść i šarm.
Ja liču siabie biełaruskaj, heta maja kraina. Tut žyvuć maje samyja blizkija ludzi, tut pachavanaja maja matula. Biełarusy — vielmi dobryja, haścinnyja i pracalubivyja ludzi. Kali b u mianie spytali: «U čym admietnaść biełarusaŭ, jak nacyi?», ja b adkazała — u prazie da pryhažości. Pryhožych rečaŭ, miaścin. Dastatkova pahladzieć na pomniki architektury i mastactva, jakija stvaryli prodki biełarusaŭ, na čyściniu, što panuje na vulicach haradoŭ siońnia, na pryhoža i stylna apranutych ludziej, jakija špacyrujuć pa ich, kab zrazumieć heta.
Karatkievič — the best
Biełaruskuju movu ja vyvučała tolki da 6 kłasa, pakul nie pierajechała ŭ Kalininhrad. Kali znoŭ viarnułasia ŭ Minsk i pajšła ŭ vypuskny kłas, mianie, zrazumieła, vyzvalili ad zdačy ekzamienaŭ pa biełaruskaj movie. Ja nie zabyła jaje, usio razumieła, ale z hramatykaj byli surjoznyja prablemy, jakija ja nie zmahła b za hod likvidavać. A voś litaraturu, hieahrafiju i historyju krainy ja biez prablem vyvučała na biełaruskaj movie. Z tych časoŭ u mianie zastałasia luboŭ da tvorčaści Uładzimira Karatkieviča. «Dzikaje palavańnie karala Stacha», «Čorny zamak Alšanski» dahetul nie mahu zabyć. Ja šmat čytaju, bo vielmi lublu hetuju spravu. Niadaŭna ŭpieršyniu ŭ historyi Nobieleŭskuju premiju pa litaratury atrymała naša suajčyńnica Śviatłana Aleksijevič. Heta vialiki honar, tamu chaču znajści čas i abaviazkova bližej paznajomicca ź jaje tvorčaściu. Asabliva mianie cikavić kniha «U vajny nie žanočaje abličča». Tema žančyn na vajnie i ich zmahańnia z abstavinami — ciažkaja i trahičnaja, ale jana suhučnaja mnie.
«U sporcie ŭsio ŭ najlepšych tradycyjach Halivuda: paśla projhryšu ciabie chutka zabyvajuć»
Da Alimpijady ŭ Rya jašče šmat času. Asnoŭny etap padrychtoŭki pačniecca dzieści ŭ sakaviku. A pakul u nas z maim cudoŭnym trenieram Natallaj Duchnovaj bazavy pieryjad, kali my vykonvajem čarnavuju pracu. Tak by mović, pramacvajem hlebu. Biezumoŭna, ja nastrojenaja rašuča, ale pakul šmat nie dumaju pra Alimpijadu, kab nie zahnać siabie emacyjna. Pieramoha na čempijanacie śvietu mianie vielmi ŭzrušyła i dała novy impuls dla dalejšaj pracy. Ale ŭnutry ja zusim nie źmianiłasia: spadziajusia, takaja ž ścipłaja, jak i była da hetaha. A voś ludzi na mianie reahujuć krychu pa-inšamu, asabliva spartoŭcy. I mianie heta krychu biantežyć: «Vo-vo, pahladzi — čempijonka śvietu pajšła!», «O, ja ź joju harbatu pobač piŭ!». Na što ja nie vytrymała i skazała: «Ludzi, chopić užo, supakojciesia!» A na vulicach mianie i ciapier redka paznajuć…
Da pieramoh i parazaŭ ja staŭlusia pa-fiłasofsku, bo dobra viedaju, što ŭ sporcie ŭsio ŭ najlepšych tradycyjach Halivuda: paśla projhryšu ciabie chutka zabyvajuć.
