U elektronnym śviecie Ženiu kličuć Luna:r — heta aznačaje, što zaraz spynicca brutalny dram'n'bas, brejk-bit i bryks i pačniecca rassłabucha — pavolny tryp-chop i čyłaŭt.
Ženia žyvie adzin u vializnym trochpaviarchovym domie. Uletku jon vykapaŭ sažałku ŭ formie fasoliny ŭ dvary i zapuściŭ tudy załatuju rybku. Załataja rybka nie kančała žyćcia samahubstvam, jana prosta ŭspłyła ŭvierch brucham. Ciapier Ženia viedaje: załatyja rybki nie žyvuć u mutnaj vadzie.
Pieśni tektaničnych parod
Upieršyniu pačuŭšy Ženievu muzyku na elektronnaj viečaryncy arhanizacyi Electrokids, jaho siabar paraŭnaŭ huki z paskoranym rucham tektaničnych parod. Sam Ženia abyjakava stavicca da lubych aznačeńniaŭ svajoj muzyki — jon robić spravu, jakaja padabajecca jamu. U elektronnym śviecie Ženiu kličuć Luna:r — heta taksama aznačaje, što zaraz spynicca brutalny dram'n'bas, brejk-bit i bryks, pad jakija možna kaŭbasicca da ranicy, i pačniecca rassłabucha — pavolny tryp-chop i čyłaŭt.
— Ciapier ad mianie čakajuć mienavita takoha, i tamu dla viečarynak ja adbiraju z usich zroblenych trekaŭ toje, što ludzi źbirajucca pačuć pad nazavaj Luna:r, — kaža Ženia.
U tusoŭku «elektradziaciej» Ženiu zaprasiŭ Jahor dva hady tamu, kali dla praviadzieńnia viečarynak adbirali pretendentaŭ na toje, kab hrać u SEVie («Systemie elektronnaha varjactva» — tak zaviecca bolšaść mierapryjemstvaŭ Electrokids). Luna:r pryhadvaje, što pieršy ich vystup adbyŭsia ŭ «Budda-bary» — było šmat ludziej, dla jakich Ženiu ihrać spadabałasia.
— Kali ja rablu muzyku, ja nie imknusia adrazu vyznačacca z napramkam, — raskazvaje Luna:r. — Ja rablu toje, što ŭdajecca, toje, što adčuvaju i čuju: kali usie huki hučać harmanična, prysutničajuć elementy z samych roznych stylaŭ. Ja nie chaču naležać da adnoj peŭnaj stylistyki.
Raździaŭbajstva pa voli
— Ženia, ty ž raździaŭbaj? — vyprošvaju ja ŭ jaho pryznańnie. Na hetym momancie siabry elektronščyka pačynajuć hučna śmiajacca i prosiać adkazać na hetaje pytańnie za jaho.
— Aha, maje siabry mohuć lepš raskazać pra toje, čym ja časam zajmajusia. Tak, ja raździaŭbaj. Ja nie škaduju siabie, nia dumaju pra zaŭtra, nie hladžu na siabie zboku, nia dumaju pra vyniki i rablu kuču hłupstvaŭ.
Fundamentam Ženievaha raździaŭbajstva źjaŭlajucca try rečy, u spažyvańni jakich jon nia maje nijakaj miery, — alkahol, hrošy i siabry. Kaliści raniej Luna:r pryznavaŭsia mnie, što ŭ tydni jon maje tolki adzin ščaślivy dzień — piatnicu: tady jon viasioły i badziory, pakul nie pačniecca «zahuł» da nastupnaj piatnicy. Kali pačynaješ hulać, niemahčyma spynicca.
— Ja nie adkazvaju ni za što, aproč siabie, — śmiajecca Ženia, — tamu mianie nia strymlivaje ni siamja, ni hramadzkija ramki. Kali chočacca zrabić jakuju-niebudź durnotu, ja rablu jaje.
Nie dla druku
— Nienavidžu ludziej, jakija praz svaju skavanaść i niaŭpeŭnienaść u sabie pavodziać siabie ahresiŭna i naadvarot, chočuć zdavacca raskavanymi, — zaznačaje Ženia. — Nie lublu, kali ludzi biaz peŭnych zdolnaściaŭ biarucca za niejkuju spravu. Choć luby čałaviek biez žadańnia być lideram zrabiŭ by heta našmat lepiej. Nie lublu ŭpeŭnienych u sabie jołupniaŭ.
— O, heta vielmi palityčna, — chichikaje jaho siabruk, — heta nie dla druku.
Kab lubić Biełaruś našu…
— Ja lublu svaju radzimu ŭ budynkach, drevach, vulicach, u materyjalnych rečach, — razvažaje Luna:r. — Ale ja nie lublu jaje ŭ masie ludziej, uvohule biełarusaŭ nie lublu. Tyja nacyjanalnyja rysy, jakija vydajucca za našy plusy, źjaŭlajucca vieličeznymi minusami. Pamiarkoŭnaść dla mianie — nia bolš čym prosta bajaźlivaść. I taja haścinnaść — zvyčajnaja pasłužlivaść. Kali ŭ siamju pryjaždžaje hość, jaho prymajuć ledźvie nie šykoŭna, a paśla adjezdu haspady-nia pačynaje nyć: «Biudžet patracili dzie ciapier hrošy na žyćcio znajści…» Niaŭžo nielha adrazu skazać: «Ja vas pačastuju harbataj ź piečyvam, a to paśla ŭ nas buduć prablemy». Nie, jany dastanuć usio, a paśla buduć i škadavać, i platkaryć pra jaho.
— Moža, choć niešta tabie ŭ hetych biełarusach padabajecca? — pytaju ja.
— Jość šmat ludziej, jakija, choć i adčuvajuć infarmacyjny hoład, choć i «varacca» siarod tych, chto choča zrabić ich siaredniestatystyčnymi, šerymi, pamiarkoŭnymi, zastajucca razumnymi, miłymi, kalarovymi i abajalnymi, — namazvaje Ženia masła na majo serca.
— Usio roŭna Biełaruś jak kraina źniknie z palityčnaj mapy śvietu, — pravakuje Ženiu siabar.
— Kali ŭžo Biełaruś źniknie, — kaža Luna:r, — to tady, značyć, astatnija krainy taksama paźnikajuć.
— A jak ty ŭjaŭlaješ sabie idealnuju krainu? — pytajecca jašče adzin siabar elektronščyka.
— Pa-pieršaje, — zadumvajecca Ženia, — treba, kab usio rabiłasia dla ludziej, a nie narod araŭ na niejki iluzorny dabrabyt. Pa-druhoje, pavinna być svaboda dla samarealizacyi kožnaha. Nu i, viadoma, nacyjanalnaja samaśviadomaść.
— Ty b chacieŭ, kab vulica razmaŭlała pa-biełarusku? — cikaŭlusia ja.
— Viadoma, ja vielmi lublu, kali havorać na našaj movie. Tolki nie trasianka!
Afryka na dalahladzie
Praz try tydni Ženia źjaždžaje ŭ zusim inšy śviet. U Paŭdniovaj Afrycy pracujuć baćki, i jon narešcie vyrašyŭ, što mienskaj adzinoty dy samastojnaści jamu chapiła.
— Čaho ty chočaš ad Afryki? — napadaju ja.
— Najpierš mnie chočacca atrymać novyja ŭražańni, pazbavicca ad pryščeplenaha Mienskam pačućcia budzionnaści. Ja zanadta doŭha ŭžo anidzie nia byŭ. Nu i, biezumoŭna (pierachodzić na ŭzvyšana-palotny ton), čakaju sustrečy z unikalnymi krajavidami, raślinami i žyviołami.
Pamiataju, jak hod tamu, zavisnuŭšy ŭ strašenna depresiŭnym stanie, Luna:r raskazvaŭ pra svajo adzinaje žadańnie: stajać na viaršyni skały i hladzieć uniz na mora, jakoje pačynaje štarmić. Afryka nikomu nikoli nie abiacała spakoju, Afryka ŭvohule nikomu ničoha nie abiacała. Moža, mienavita tam usio budzie nastolki niečakana, nakolki heta patrebna Ženiu, kab žyć. Moža, tam jon stanie znakamitym, i ździejśnicca mara žyćcia luboha tvorcy — žyć za košt tvorčaści. Moža, kali-niebudź u dyskarniach nam prapanujuć novy vielmi cikavy albom niejkaha dalokaha paŭdniovaha Luna:r'a.
