Нейкім чынам ты
прытулкаў, манархаў, анархаў, жыдоўскіх грамад, рэспублік,
трымаючы за зубамі язык, каб не так дрыжаў,
заўжды ўспрымаў размову як перадумову куплі-
продажу свайго бліжняга, таму пры першай нагодзе
наважыўся пазбыцца акоў, якімі цябе вязалі,
то бок змяніць прорву Усходу, сярод якога быў жыць не ў змозе,
на збудаваныя далей на захад чыгуначныя вакзалы.
І ўрэшце, падстрэлены на мяжы, калі іншы, здаецца, ужо б патанаў,
ты ўсё ж трымаў у памяці неба, якое здавалася сінім,
і надзейна схаваных чырвонцаў золата, якое цябе цягнула да дна,
паслаўшы на псы тваю прагу прарвацца за межы Айчыны.
Уласна, дарэчней назваць твае ўцёкі плаваннем,
Абапал ракі памежнікі толькі, адцягнутыя ад турбот,
сачылі, як цябе разварочвала плынню ласкаваю
нібы царкву — галавою на Усход.
