Павел Батуеў. Фота з фэйсбука
Завёў дачку ў садок. Вяртаюся дахаты. Сустрэліся з жонкай. Разам падышлі да пад'езда. Закурыў.
Тут з машыны выйшлі два чэлы. Памахалі корачкамі, сказалі, што супраць мяне пачаты адміністрацыйны працэс. Павезьлі мяне ў РАУС.
Забралі тэлефон і пашпарт, а пасьля банкаўскую картку і цыгарэты (мабыць, каб не курыў і псаваў здароўе). Прывялі ў актавую залю. Перадалі маёру.
Той папытаў, ці бачыў я новы ролік стачкаму. Чэсна сказаў, што не чытаю дэструктыўныя тэлеграм-каналы. Далей запыталі, хто такія два чалавекі са стачкаму і што я пра іх ведаю. Сказаў, што магу загугліць, але тэлефона няма. Таксама супрацоўнік ветліва запытаў, як у мяне прайшоў мінулы дзень, і пайшоў па справах, а замест маёра прыйшоў капітан. Ніхто мне не казаў, за што я затрыманы, таму я проста боўтаўся па актавай залі з кута ў кут.
Пасля мяне вырашылі пракаціць у пракуратуру, куды мяне «пригласили предупредить об изменениях в КоАП», і распавядалі якія цяпер штрафы, на колькі можна прысесці, крымінальная адказнасьць там і ўсё такое.
Пасля мяне зноў прывезьлі ў РАУС і там адзін з супрацоўнікаў не ў форме ветліва папрасіў уключыць тэлефон, а ён пераканаецца, ці няма там нідзе экстрэмізму. Я не вельмі хацеў, але ён быў такі ветлівы, а я такі законапаслухмяны, што мы сышліся на варыянце, калі я трымаю тэлефон у руках і паказваю, што ніякай крымінальнай дзічы ў мяне няма.
Так мы праглядзелі мой ТГ. Пасьля супрацоўнік ветліва папрасіў паглядзець vk. Трохі папытаў пра лакальны паблік і пайшоў. Вярнуўся і кажа, я хацеў б скапіраваць зьвесткі з вашага тэлеграму. Я адмовіўся, ён прапанаваў больш настойліва і сказаў, што мне ня варта адмаўляцца, бо ў адваротным выпадку мяне перададуць іншым людзям.
Гучала ніба як трохі пагроза, і я нават збіраўся падарваць сябе апошняй гранатай, каб тэлеграма не дасталася ворагу, але па выніку ворагі па мяне так і не прыйшлі, а мы яшчэ болей за гадзіну гаварылі пра высокія матэрыі.
Пасля мяне павялі ў Следчы камітэт. Там не вельмі спачатку зразумелі, нафіга я там, але калі ўжо там, дык пачалі апытваць па 5 ці 6 крымінальных справах.
Ці ведаю я, хто абразіў у каментах супрацоўніка міліцыі. Ці не ведаю, хто зрабіў надпісы палітычнага зьместу на сьценах будынкаў. Паглядзелі фоткі надпісаў. Сапраўды, палітычнага зьместу, ніводнай фоткі з надпісам «х…» ці нешта такое. Усё гэта заняло нямала часу.
Пасля супрацоўнік СК павёў мяне ў крымінальны вышук. Там мне прапанавалі палову снікерса. Пасядзелі, пагутарылі за філасофію больш за гадзіну.
Потым павялі ў кабінет да міліцыянта, з якім мы перасякаліся яшчэ на пачатку 2000-х. Ён ветліва і з усьмешкай папытаў, як у мяне здароўе, і параіў яго берагчы, не вадзіць сяброўства з кепскімі кампаніямі і больш да іх не трапляць.
І выпусьцілі без пратаколаў і штрафаў. Так і не зразумеў, за што мне гэты тур выхаднога дня. Ужо калі выйшаў, даведаўся, што ў Салігорску затрымлівалі некалькіх чалавек (ня ўсе выйшлі на волю) і ў некаторых прайшлі дома вобшукі.
