Мае дарагія людзі. Вы так часта пытаецеся, чым мне дапамагчы, і вось я прыдумала.
У мяне да вас ёсць просьба: калі ласка, падзяліцеся гэтым допісам. І можа здарыцца так, што мой зварот дойдзе да адрасата. Хачу, каб яго ўбачыла жанчына ў ружовай кофце, хачу, каб яго ўбачыў яе бравы сувядучы, хачу, каб сябе пазнаў закадравы голас.
Прывітанне. Мяне завуць Саша. У дадзены момант мае блізкія людзі знаходзяцца ў СІЗА. Па абвінавачванні ў злачынствах, якіх не здзяйснялі. Яны там і па вашай віне, дама ў ружовым. Таму што вы ў гэтым удзельнічалі.
Я не гляджу тэлевізар. У мяне яго ўсё жыццё не было. Жыць без тэлевізара — класна. Усім рэкамендую. Развівае фантазію, лёгкую сацыяфобію і іншыя неабходныя для жыцця навыкі. А яшчэ адсутнасць тэлевізара развівае ў чалавека выдатную звычку — знаходзіць адказы на пытанні самастойна. Вядома, можна абысціся малой крывёю і з тэлевізара даведацца ўсю праўду. Па тэлевізары лухты ж не скажуць. Але калі ў цябе няма тэлевізара, то адказы даводзіцца шукаць у навакольным свеце. Я так і рабіла.
Але сёння мне скінулі спасылку на відэа з «расследаваннем» тэлеканала АНТ, і я яе, вядома ж, адкрыла. Ванітаваць мяне пачало з таго моманту, калі ў кадры я ўбачыла вас, якая з такім сур'ёзным выглядам распавядае тое, у што вы самі не верыце.
Сёння днём я глядзела біяграфію Віктара Бабарыкі. Вы яе бачылі? калі не, паглядзіце. З экрана на мяне глядзеў той Віктар Дзмітрыевіч, якім я прывыкла яго бачыць: усмешлівы і бясконца спакойны. З яго марамі, поглядамі, прынцыпамі. З яго бясконцай любоўю да людзей, сваёй краіны, беларускай прыроды, з яго велізарнай, бязмежнай любоўю да сваёй сям'і: жонкі, дзяцей і двух сабак.
Толькі што я ўбачыла Віктара Дзмітрыевіча ў месцы, дзе яго не павінна быць.
Закадравы голас каментаваў словы людзей, якія, абсалютна ясна, былі проста вырваныя з кантэксту і падыходзілі па сэнсе да той хлусні, якую нам усё яшчэ спрабуюць уліць у вушы: чыноўнікі, кадэбэшнікі, вядучы. І закадравы голас.
Паважаныя супрацоўнікі АНТ, БТ, ЦВК, УВК. Магчыма, вы заўважылі, што ў вашых шэрагах «паменшылася». Сярод вас ужо не засталося людзей, для якіх чарка са скваркай аказаліся важнейшымі за прынцыпы. Магчыма, вы цяпер адчуваеце сябе трошачкі пераможцамі. Вы ж аказаліся такімі гнуткімі. Урэшце, вы проста прачыталі што трэба з паперкі, чыркнулі подпіс, руку своечасова не паднялі і пайшлі дадому. Да свайго мірнага жыцця, у якім вы «ўсіх на свеце не ўратуеце», а есці нешта трэба.
Але нешта мне падказвае, што спаць сёння будуць лепш тыя, чые твары мы ў найбліжэйшы час не ўбачым з экранаў. Я дык дакладна. Таму што ў мяне няма тэлевізара.
І тут ёсць яшчэ адзін маааленечкі нюансік. Калі раніцай вы выберацеся са сваёй норкі і паспяшаецеся ў свой маленькі-маленькі-маленькі-маленькі свет, у якім вы ні за што не адказваеце, рабіць справы, у якіх вы — усяго толькі «гаворачыя галовы», маленькі чалавечак у кабінеце, «усяго толькі выканаўца», на шляху вам будуць сустракацца людзі. Гэта будуць таты, маці, сёстры, жонкі, сыны і дочкі тых людзей, якія сталі ахвярамі злачынстваў. Не чыіхсьці, вашых. Таму што вы ў іх удзельнічалі.
А з намі будуць нашы сябры. Таму што яны ў нас ёсць. Таму што мы не «кожны сам за сябе». Вы не судзіце мяне, дурнічку, не ляжыцца мне спакойна ў сваім ложку, не п'ецца чай з вялікага кубка, не радасна ад таго, што я яшчэ ў сваім ложку буду засынаць прынамсі сёння. Мне гэтага мала, таму што я ведаю, што за межамі майго свету ёсць яшчэ іншы, велізарны. І ў ім жывуць іншыя людзі. І гэтым людзям не ўсё роўна.
І нас, такіх, вельмі шмат. Нас будзе больш. І, вядома, мы вас не пакрыўдзім. Нічога мы вам не зробім. Але кожны дзень вам давядзецца глядзець нам у вочы.
Чытайце таксама: «Віктар Дзмітрыевіч ніколі б не з'ехаў, Эдзік таксама». Гутарка з сяброўкай Эдуарда Бабарыкі
