Фота з інстаграму tiny_rooms_by
«У мяне ёсць любімы домік у вёсцы, які апусцеў з сыходам бабулі, жыць там больш няма каму і яго хутка прададуць. А там столькі маёй душы…» — вось з такімі просьбамі звяртаюцца да майстроў-мініяцюрыстаў Сняжаны і Аляксея. Працэс узнаўлення хаткі ў маштабе 1:18 яны паказваюць у сваім акаўнце ў інстаграме.
Майстры імкнуцца зрабіць усё так, каб потым па фота складана было зразумець, дзе сапраўдная хатка, а дзе яе міні-копія. Тое, наколькі дэталізаванымі атрымліваюцца домікі, вельмі ўражвае. Мастакі ўлічваюць нават такіх дробязі, як пацёртае покрыва на канапе, калаж з маленечкіх фотаздымкаў на сцяне, тыповы посуд у шафе… Шпалеры паклееныя палосамі, а дошкі састараныя — дзесьці нават фарба аблупілася. Нават асвятленне ў хатках працоўнае: можна ўключаць і выключаць маленькія жырандолі — дакладныя копіі тых, якія шмат у каго былі ў савецкія гады.
У сторыс майстры распавядаюць, што ніколі не шукаюць простых варыянтаў. Напрыклад, тыя ж шпалеры было б прасцей раздрукаваць з разлікам адзін ліст на адну сцяну. Але ж тады не будзе бачна стыкаў — таму мініяцюрысты спачатку робяць трубкі шпалер, а потым як у рэальным жыцці: адмяраюць неабходную даўжыню кожнай палоскі і па чарзе клеяць, сочачы за тым, каб малюнак супадаў. Кожную дзеравяку акуратна выпілоўваюць, а то і выразаюць з дапамогай канцылярскага нажа.
Часам кліенты не толькі дасылаюць фота хаткі, але і апісваюць успаміны, якія з ёй звязаныя:
«Мой домік знаходзіцца ў вельмі ўсходнім месцы Беларусі. Там яго пабудавалі мой прадзед і мой дзядуля прыкладна семдзесят гадоў таму. Дзядуля з бабуляй пражылі ў ім усё сумеснае жыццё. Я заўсёды была вельмі прывязаная да гэтага месца. Там прайшло маё дваровае дзяцінства. Там я палюбіла прыроду. Там мы з дзядулем капалі бульбу, збіралі вішні і баяліся бабулю».
У сацсетках Сняжана распавядае, што займацца мініяцюрамі яна пачала каля чатырох гадоў таму. А потым яе муж вырашыў падзяліць з жонкай яе хобі. Як атрымалася ўгаварыць мужчыну займацца «цацкамі»? Сняжана кажа, што ён проста бачыў палаючыя вочы і сам захацеў падтрымаць новае захапленне каханай жанчыны.
«Паколькі ён даволі флегматычны, такое хобі яму падышло. Яго нічога на свеце не выведзе з сябе (нават я ў самых жудасных момантах), ён можа гадзінамі рабіць манатонную працу, а потым спакойна пачаць нанова, калі неабходна. Ідэальна для мініяцюрыста, я лічу, — распавядае ў посце Сняжана.
— Калі ён зрабіў сваю першую шафу, я зразумела, што мне тут рабіць няма чаго. Першая праца была занадта добрая. Я да таго моманту ўжо шмат усяго зрабіла, і ўсё зараз падавалася несур'ёзным. Прыйшлося старацца яшчэ больш».
Сняжана лічыць, што творчы працэс залежыць у роўнай ступені ад яе і мужа. Яны дапаўняюць адно аднаго. Жанчына перакананая: калі нехта з іх дваіх вырашыць усё кінуць, то мініяцюрных шэдэўраў больш не будзе.
На тое, каб зрабіць міні-хатку, трэба ў сярэднім ад двух тыдняў да трох месяцаў. Майстры кажуць, што ніколі не працуюць, калі няма настрою, сілаў ці яны вельмі стаміліся. Тлумачаць гэта так: «Бо гэта ручная праца. Мы ў адказе за энергію, якой напаўняем хаткі».
Прыкладны кошт хаткі падлічыць складана, бо шмат чаго залежыць ад таго, наколькі дэталізаваную працу хоча атрымаць кліент. Напрыклад, надрукаваць на тканіне патрэбны ўзор пакрывала (каб было дакладна, як у рэальным жыцці) каштуе 24 рублі — і гэта за маленечкі кавалачак.
Майстры ў каментарыях адказваюць патэнцыйным заказчыкам, што арыентавацца можна на суму 450 рублёў за хатку, але гэта вельмі і вельмі прыблізна. Але, мяркуючы па водгуках, яно таго вартае: нехта параўноўвае замову з сеансам псіхатэрапіі.
«Дзякуй не толькі за бясцэнны для мяне домік, але і за магчымасць падзяліць яго гісторыю з тымі, хто ўклаў столькі сэрца ў яго мініяцюрную копію. Напісаць аб гэтым і быць пачутай — свайго роду тэрапія пражывання страты. Я адчуваю шчасце і боль адначасова».
Чытайце таксама:
Беларуская майстрыха ў Вільні стварае бчб-упрыгожанні, а палову прыбытку данаціць Палку Каліноўскага
«Самае складанае і цікавае — роспіс тварыкаў». Беларуска стварае з ваты душэўныя калядныя цацкі
