Святлана дакарае сябе, што не адразу звярнула ўвагу на тое, што адбываецца каля ўласнага дома:
— Тыдзень таму, у сераду, я ўбачыла, што на тэрыторыі складоў — гэта зусім побач з намі — корпаюцца двое мужчын. Нейкія драбіны прывезлі, нешта капаюць. Было, напэўна, каля 8-й раніцы — я толькі прачнулася.
Я яшчэ падзялілася з мужам, маўляў, дзіўная справа, што там капаць можна з раніцы. Муж сказаў, што не варта галаву сабе дурыць — участак не наш, хай сабе капаюць.
У гэты ж дзень Святлана пачула страшны крык — і адразу «пайшла па лекі»:
— Гэта быў проста немы стогн, які гучаў вельмі доўга, — кажа жанчына. — Было жудасна страшна. Але я неяк не звязала гэты крык з тымі ранішнімі раскопкамі. Падумала, што, напэўна, на склады зноў прыйшлі алкаголікі і бамжы, зладзілі нейкую п'яную бойку.
Муж версію з бамжамі падтрымаў і сказаў Святлане выкінуць гэта з галавы. Але, прызнаецца жанчына, не атрымалася:
— Я ўсе гэтыя дні месца сабе не знаходзіла, як быццам цягнула туды магнітам. І вось на пяты дзень я падышла да гэтай разрытай зямлі, нагнулася ніжэй, а адтуль — стогн, глухі ўжо зусім. Я не ведаю, як я не павалілася там жа, на гэтым месцы. У мяне нават думка пра жывёлу не прамільгнула, я падумала, што там можа быць чалавек закапаны.
Дзякуй суседу — Віталь, што прыйшоў на падмогу. Я да яго прыбегла і кажу: «Дапамажы, там нехта стогне ў зямлі». І, дзякуй яму, ён вельмі акуратна гэтага сабаку раскапаў, не пашкодзіў нічога. Як мы яго ўбачылі, як ён у вочы нам зірнуў… Галаву падняў — і ўважліва так, жаласна паглядзеў. Ой, не перадаць словамі. Ведаеце, Віталя просты, дарослы мужык — дык вось нават ён плакаў. Прапанавалі вады — сабака піў не спыняючыся. Падняцца не змог, але ўсё цельца і лапкі дрыжалі.
Святлана выклікала міліцыю, бо «такое страшнае зло не павінна застацца беспакараным».
— Склалі пратакол, я дала паказанні — распавядае жанчына. — Хаця б тых, хто гэта зрабіў, знайшлі і пакаралі. І хоць бы сабачка выжыў. Калі яго вылечаць — забяру сабе. Ён нам з мужам пасланы зверху.
Аб выздараўленні пакуль казаць рана. Пакуль пытанне стаіць інакш: ці выжыве Малы або не.
— Цяпер сабака знаходзіцца ў ветэрынарнай клініцы на стацыянары, — кажа куратар (так у валанцёрскім асяроддзі называюць чалавека, які бярэ на сябе апеку над бяздомным жывёлам), жыхарка Салігорска Іна. — Сабаку ў цяперашнім яго стане патрэбны кругласутачны догляд. Доктар, які апрацоўвала раны, сказала, што такога жаху за ўсё жыццё не бачыла. Наогул, шмат усяго ад ветэрынараў пачула — у тым ліку, гучалі прапановы аб усыпленні. Але я такі варыянт наогул не разглядаю. Не для таго гэты бедны сабака з магілы жывы выбраўся, каб цяпер мы яго ўсыпілі.
У Малога аскольчатая траўма чэрапа (верагодна, ад удараў рыдлёўкай), не дзейнічаюць заднія лапкі, хоць пазваночнік цэлы. Галоўная наша задача — нармалізаваць яго стан, каб ён проста перажыў аперацыю. Інакш мы страцім яго падчас наркозу.
Іна да цяжкасцяў прывыкла: акрамя таго, што ў яе шасцёра сваіх падабраных жывёл, яна доўгі час аказвае дапамогу дзецям з анкалогіяй.
— Я ведаю, што такое ратаваць тых, хто ўжо на валаску, і адпускаць тых, у каго ўжо няма шанцаў. У сабакі шанец ёсць: і я пайду да перамогі. Нездарма Малы так адчайна змагаўся за сваё жыццё.
Ён увогуле дзіўны. І, хоць я прывыкла да многага, учора быў цяжкі момант: калі ён падняў на мяне свае вочы няшчасныя і ўздыхнуў. Гладзіла яго, гладзіла, гаварыла з ім не перастаючы. Потым выйшла на вуліцу падыхаць, а хлопец, які дапамагае, кажа: «Ён так тузануўся ўслед за вамі, расхваляваўся».
Малы наогул жыва рэагуе на рухі, на людзей. П'е і есць. І я вельмі гэтаму рада. Калі чуе гэтую мянушку — а дакладней, добрую інтанацыю — падымае вушкі, уважліва глядзіць вочкамі сваімі. Сэрца разрываецца…
Вядома, спадзяёмся на лепшае, але пакуль, на жаль, ніхто не дае хоць якіх-небудзь гарантый.
Іна таксама падкрэслівае, што зробіць усё магчымае, каб гэтую гісторыю не замялі:
— Я, як толькі даведалася аб гэтай сітуацыі, адразу была за максімальнае яе асвятленне. Таму што толькі рэзананс дапаможа не спусціць справу на тармазах. Па сутнасці, гэты кашмар адбыўся ў цэнтры Старобіна. Я моцна сумняваюся, што хтосьці спецыяльна прывёз сабаку ў цэнтр, каб рабіць такое. Значыць, гэта хто-небудзь з мясцовых, хто-небудзь з блізкіх дамоў. Думаю, участковы таксама павінен гэта разумець. Хай шукаюць!
Як дапамагчы Малому:
Колькі сродкаў спатрэбіцца на аперацыю і пасляаперацыйнае аднаўленне, пакуль незразумела.
Але вось, што актуальна дакладна:
Неабходны адказны і дасведчаны ў абыходжанні з жывёламі чалавек, які дапаможа кантраляваць сітуацыю з сабакам, пакуль ён знаходзіцца на лячэнні ў Мінску. Іна — у Салігорску, і ў яе, пры ўсім жаданні, няма магчымасці пастаянна трымаць руку на пульсе. Напрыклад, няма каму пад'ехаць у клініку і праверыць, як сябе адчувае сабака, знаходзячыся на стацыянары. Удзяліць увагу, ацаніць прагрэс ці рэгрэс. Гэтыя дні вырашаюць для жывёлы ўсё.
Таксама Іна шукае ператрымку, якая зможа аказваць Малому медыцынскі догляд — ужо пасля знаходжання на стацыянары і аперацыі. Трэба ўмець рабіць уколы і ставіць кропельніцу. Ну, і любіць жывёл, вядома!
Тэлефон для сувязі: +37544 577 92 11 — Іна.
