Моўная заўвага ад Алеся Каўруса — з пошты Рэдакцыі.
Даўно зацікавіўся паэтычнай творчасцю Віктара Жыбуля. Таму для мяне не была нечаканай атэстацыя, якую дала паэту «НН» (18.12.2008), друкуючы яго верш «Доктар Алкаголь»: «Віктар Жыбуль адзін з найлепшых паэтаў пакалення 30-гадовых».
У гэтым дасціпным творы, на жаль, сустрэўся радок, пра які (як бы не хацелася) мушу сказаць.
Да доктара Алкаголя, які «ўсім здымае боль», прыйшла з сваёй бядою Марынка — прызналася, што ёй у паштовую скрынку нехта ўкінуў жывую мыш. А з гэтай прычыны «Ні паеш, ні спяеш, ні паспіш».
Згаданы кароткі радок мае дзве вялікія хібы.
Ні паеш — чысты русізм. Ён расчытваецца так: не пад’ясі (з’ясі) або не магу пад’есці (есці), ні пад’есці…
І яшчэ. Як бачым, у сказе адмаўляецца магчымасць ажыццяўлення дзеянняў, абазначаных дзеясловамі паесці (пад’есці), спяяць, паспаць. Значыць, пры гэтых дзеясловах у форме другой асобы адзіночнага ліку абвеснага ладу павінна быць адмоўная часціца не: не пад’ясі, не спяеш, не паспіш.
Прыкрыя недагляды…
Паказ канкрэтных адхіленняў ад літаратурных нормаў беларускай мовы падпарадкаваны дасягненню галоўнай мэты: каб увогуле такія «мышы» ў газетных і часопісных тэкстах як мага радзей траплялі ў паштовыя скрынкі чытачоў.
