«…Вільня ў позьнесавецкія часы. Зарэчча і Стары горад, могілкі і мроі, масты і рэчкі, мянты і мастакі, паэты, мроі, мешаніна моваў, непрыкметныя людзі з пакручастымі лёсамі. Места, якое ўсім нам знаёмае — і пра якое мы амаль нічога ня ведаем. Места, якога ўжо няма. І над гэты местам гнаным кажаном — галоўны герой, над гэтым местам — ён і яго каханьне. Туўла… Жанчына, якая робіцца горадам. Горад-жанчына. Каханьне-сьмерць. І ўсё гэта ў такім тонкім, майстэрскім паэтычным перакладзе, што ні на імгненьне не сумняваешся — так яно і было напісана, такімі словамі, такім голасам. Дакладней, галасамі. Іх тут безьліч —і ўсе розныя», — дзеліцца ўражаннямі першы чытач перакладу пісьменнік Альгерд Бахарэвіч і працягвае:
«А яшчэ ў кнізе падрабязна, зь веданьнем справы, зь нейкай жарсьцю апісваецца страшны сьвет савецкага ЛТП. Бо герой — алькаголік, і гэта яго праклён, яго філязофія, яго ўнутраная эміграцыя, яго лёс, яго маленькая сьмерць, безь якой тут, у імпэрыі, ня выжыць. Віленскі ЛТП, знутры, навыварат, за плотам — турма… За вокнамі — савецкая Літва, якой застаецца зусім мала да свабоды, але ці ведаюць пра гэта пэрсанажы?»
Перакладчык Сяргей Шупа дзякуе рэдактарцы раману Аляксандры Макавік і аўтару пасляслоўя Андрэю Антонаву.
Чытайце таксама:
У Музеі гісторыі беларускай літаратуры распачалася выстава, прысвечаная Васілю Быкаву
Выйшла кніга «Уводзіны ў філасофію» зняволенага Уладзіміра Мацкевіча
Пачалі прыём заявак на прэмію імя Міхала Анемпадыстава за найлепшы дызайн кніжнай вокладкі
